Naar school, maar eerst kamperen - kampeerdagboek
Bijgewerkt op: 21 apr. 2019
Het lijkt alsof we nog maar net haar eerste verjaardag hebben gevierd of we moeten ons gaan focussen op het zoeken naar een school. Want vanaf februari 2020 zet ik mijn dochter 's morgen niet meer af bij de onthaalmoeder, maar aan de schoolpoort.
Wij wonen in een dorp met in de straat twee scholen. Toen we ons huis kochten ging ik er ook vanuit dat ons kindje ooit naar één van die scholen zou gaan. Lekker praktisch, dichtbij, handig op weg naar het werk én in de buurt. Wat zou maken dat ze een vriendenkring zou hebben uit de omgeving. Toen was het allemaal heel hypothetisch. Nu ik écht mama ben geworden, Annabel ken, haar fysiek zie, heb ik een totaal andere mening.
Mijn interesses hebben altijd gelegen in een methodeschool van Freinet. De waarom hierachter wil ik zeker meedelen in één van mijn volgende berichten. Hier in de omgeving zijn zo een scholen zeldzaam. Gelukkig is er wel eentje in Mechelen, op een kwartiertje rijden, zonder verkeer. Maar op voorhand wist ik dat de kans klein was dat Annabel hier terecht zou komen. Dus ergens had ik die 'wens' opzij geborgen. Ik sprak er wel over tegenover mijn man. Maar verder dan een kort gesprek ging dit niet. Tot het effectief uitzoeken naar een school aan de orde kwam...
School - onderzoeken
Ik ben bevallen in het ziekenhuis van Duffel omdat mijn gynaecoloog hier mee samenwerkte. Ik had mezelf dus niet op voorhand geïnformeerd over het hoe of wat. Ik koos de onthaalmoeder uit ervaring van mijn beste vriendin, zonder eigenlijk goed te weten hoe of wat. En soms heb ik mezelf dit beklaagd. Niet dat ik een slechte onthaalmoeder heb, in tegendeel, maar ik heb vaak het gevoel gehad dat ik te snel beslissingen heb genomen zonder me te verdiepen in iets. Van persoon ben ik al een nieuwsgierig iemand dus ik vond het dan ook maar mijn taak om de keuze van een school, iets grondiger te onderzoeken.
Dus toen de katholieke school hier in de buurt een opendeurdag hield zijn we gaan kijken. Maar onderweg naar daar liet ik weer de methodeschool van Freinet vallen. Mijn man luisterde geïnteresseerd maar was toch afzijdig. Maar toen we de school binnenkwamen voelden we het niet. De leerkrachten waren vriendelijk en de opendeurdag was goed georganiseerd, maar ik voelde geen klik. Ik zag mijn dochter hier niet rondlopen de volgende negen jaren.
De instapklas was compact, in de klas stond één bedje middenin de poppenhoek en een aparte WC. De klas zag eruit als een gewone klas. Maar ik had geen klik. Toen ik de juf vroeg hoe het loopt zo een onthaal tijdens de eerste dagen antwoordde ze dat we Annabel op de speelplaats mochten laten en ze wel snel de juffen zou vinden. Dit vond ik zo een vreemd antwoord!
De juf verwachtte dat ik - als onzekere mama - mijn kind zou loslaten op een speelplaats vol onbekende en drukte?! Eerlijk was ze wel, maar echt begrepen voelde ik me niet.
Neen, de katholieke school werd geschrapt. Dan toch eens gaan kijken naar de Freinetschool?! Of zou het de moeite niet zijn? En konden we alle praktische zaken zoals omgeving, buurt, ... overboord gooien?!
Gesprek met de directie
Mijn interesse bleven geprikkeld in Villa Zonnebloem dus besloot ik toch een afspraak te maken. Uiteraard in samenspraak met mijn echtgenoot. We hadden op donderdagmorgen een afspraak. De directrice nam tijd voor ons en legde ons (nog een keertje) uit wat Freinet net inhield en hoe dit zich uitte in de school.
Enthousiasme, kriebels, interesse. Al die gevoelens waren groot bij mij. Mijn man stelde enkele vragen of bedenkingen waarmee hij zat en de directrice zorgde ervoor dat mijn man elke vraag kon stellen die hij wou. Nadien mochten we ook in de klasjes gaan kijken. Ik voelde me als een kind in de speelgoedwinkel. Die zogezegde 'klik' die ik mistte bij de vorige school was er hier instant. Vanaf het moment dat ik de schoolpoort inliep tot dat ik de schoolpoort achter me heb dicht gedaan. Dat bezoekje aan de klassen hebben mijn gevoel alleen maar versterkt. Hier zag ik Annabel groot worden én groeien.
Als het aan mij lag schreef ik Annabel daar op dat moment meteen in. Maar helaas kon dat niet. Aangezien wij geen voorrang hadden, wij niet in het onderwijs staan of geen kinderen hebben in de school moeten we netjes onze beurt afwachten tot 26 april.
Kampeer - ouders
Het tafereel kamperen voor school kende ik. Ik had alleen nooit gedacht dat ik zo een ouder zou worden. Laat staan dat ik twee weken op voorhand in een tent zou zitten wachten totdat we mochten inschrijven.
Maar toen de directrice daar aan tafel aankondigde dat er maar twee plekjes vrij zijn voor de Villa, was het voor mij duidelijk: wij zouden kamperen. Wat voelde ik me mottig toen ze zei dat ze vorig jaar tot twee weken op voorhand op de stoep hadden gestaan! Hoe zou ik dat in godsnaam geregeld krijgen?!
De meeste dromen zijn bedrog. Neem dat maar letterlijk. Want in mijn geval lag ik letterlijk 's nachts wakker. Hoe? Hoe zouden wij als twee fulltime werkende mensen kunnen kamperen?! Mijn echtgenoot werkt 's nachts, ik overdag. En wie zou er dan zorgen voor Annabel? Vele mensen verklaarde ons voor zot. En gelijk hebben ze. Maar in mijn hoofd overheerst nog steeds de gedachten dat ik - in mijn ogen - doe wat het beste is voor mijn dochter. En zoals iemand me zei; je hoeft dit maar één keer te doen voor de volgende negen jaren.
Dus daarom lieve volgers van smotherhoods, zal het de volgende twee weken lekker hectisch zijn. Zowel in mijn echte leven (in de tent) als op smotherhoods. Alvast mijn excuses!
Volgen jullie ons kampeeravontuur via ons dagboek?!
Kampeerdagboek
Dinsdag 9 april
Een hele nacht heb ik wakker gelegen. Als een film herhaalde zich steeds dezelfde scene in mijn hoofd. Een rij kampeerders. Een groep van mensen die allemaal hetzelfde willen als wij: een plekje op de villa zonnebloem. Toen ik eindelijk in slaap lag droomde ik erover dat we de eerste waren, maar door een fout we onze plek kwijt speelden. Wat een nacht, ik heb geen oog dicht gedaan.
Ik zeur, ik zaag, ik mopper. Ik voel me slecht. Wat moeten we doen? Kunnen we het waarmaken, kamperen voor school? En hoe ver ga je hier in? Wachten we tot de eerste start en springen we dan mee op de kampeer - kar?! Wat als dit morgen al gebeurd of vandaag?! Ik ben onaangenaam, ik gedraag me als een kind die geen snoep krijgt aan de kassa.
Ik weet het, ik moet hier iets aan doen.. Er zijn twee opties: ofwel leg ik mij er bij neer dat de kans op een plekje miniem is en zoek ik een andere school, ofwel zet ik alles op alles en moet ik het hele kamp gebeuren in gang zetten.
We zijn nog zeventien dagen verwijderd van de inschrijvingsdatum. Te gek voor woorden, right?! En zo op ons tweetjes: onhaalbaar. Dus misschien moet ik maar doen wat ik anders nooit doe: hulp vragen aan familie en vrienden. Hoe zeggen ze dat: 'een nee heb je, een ja kun je krijgen'. Dus met die ingesteldheid stelde ik een bericht op aan vrienden en familie:
Hallo allemaal,
ik ben meestal iemand die niet gemakkelijk hulp vraagt, maar in dit geval ga ik dit toch doen. Eerst en vooral; voel je niet verplicht. Indien je ons niet kunt/wilt helpen nemen we niets kwalijk. Als je ons wilt helpen zullen we je erg dankbaar zijn, dat wel. Alle beetjes helpen, al is het in dit geval maar een uurtje.
Annabel mag volgend jaar naar school. Wij zouden haar dan ook graag laten inschrijven in de freinetschool in Mechelen, Villa Zonnebloem. Helaas zijn er maar twee open plekken en zes indicatie plaatsen. Wij zijn ontzettend overtuigd van de methodiek die freinet aanbied, anders zouden wij er ook niet voor kiezen om elke dag de 'moeite' te doen om haar naar hier te brengen, wetende dat er in onze straat twee scholen zijn. Wil je meer weten over onze overtuiging, dan leg ik je graag meer uit.
Omwille van die twee erg gewilde plekken is 'kamperen' in ons geval een must. Hoe sneller hoe beter, aangezien men vorig jaar hier twee weken op voorhand mee gestart is. Maar zowel ik als Wesley werken beide fulltime en kunnen dus nooit 100% zelf aanwezig zijn, al zouden we willen. Voor en na ons werk, en 's nachts, willen we zoveel mogelijk zelf voor onze rekening nemen. Maar zoals jullie merken kunnen wij dit niet alleen dragen. Daarom dit berichtje.
Kamperen houdt in dat iemand in Annabels naam blijft staan/zitten in de rij of ter plaatsen.
Heb jij in de periode van 10/04 tot 25/04 ergens een paar uurtjes de tijd om over te pakken, Dan zouden wij dit erg fijn vinden en trakteren wij nadien met veel plezier.
Omdat dit een hele puzzel is zouden we graag weten wanneer en voor hoelang je zou willen helpen. ALLE BEETJES HELPEN. Het is maar één keer in ons leven dat we dit zo extreem moeten doen en dan zit Annabel voor de volgende negen jaren goed. Laat ons gerust iets weten. Wij voorzien koffie en een stoeltje.
Heel veel liefs,
Stephanie, Wesley & Annabel
En zo begon ons kampeeravontuur., Ik kreeg ontzettend veel berichtjes binnen en ik kon starten met de puzzel. Ik begon aan de 26ste en telde zo terug. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Al snel ontdekte ik dat de puzzel klaar was. Vanaf morgen zouden we in theorie kunnen starten. Zouden we het risico nemen en wachten tot er iemand zou gaan staan? Of zouden wij de starters zijn van dit veel te gekke fenomeen. We kozen voor het laatste. Het startsein werd gegeven: vanaf morgenavond zouden we onze tent opzetten. #campingannabels was geboren.
Woensdag 10 april, de start van iets geks
Oké vandaag is het zover: vandaag zetten wij de kampeergekte in gang. Vandaag starten wij met onze missie: Annabel inschrijven in Villa Zonnebloem. Tientallen keren checken of ons schema klopt, dat er nergens gaten zijn. Checken of iedereen zijn uur weet en kent. Vanaf 17 uur wordt de tent gezet.
Ik loop een hele dag nerveus rond. Alsof ik straks mijn rapport mag gaan halen of zo. Aangezien ik avondles heb in Antwerpen kan ik niet bij de start zijn. Mijn man zet de tent op en mijn nichtje en tante nemen de eerste shift voor hun rekening. 's Avonds neemt mijn papa over. Aan de berichtjes te zien die ik ontvang hebben ze veel plezier bij het zetten van de tent. Gelukkig maar. Ik weet dat ze dit allen voor ons doen. En ik ben ontzettend dankbaar.
Rond 21 uur neemt papa de shift over, hij neemt de nacht voor zijn rekening. Na mijn les stop ik nog eventjes bij hem. Hij ligt daar in het veel te kleine tentje met een vuurtje en TV op de iPad. Ik voel me schuldig, ik moet daar zitten en niet hij. Maar ik moet thuis zorgen voor Annabel en morgenvroeg gaan werken. De hele avond denk ik aan papa, en hoop ik dat hij het niet te koud heeft. Kon ik zijn plek maar innemen.
De eerste dag hebben we overleefd. Er zijn geen nieuwe kampeerders bij gekomen. Maar we zijn wel zeker van onze plek binnen de school. Nu nog volhouden!
Donderdag 11 april, de buurt wordt wakker
De eerste nacht zit erop. Die kunnen we afvinken. Papa heeft koud gehad in de tent en de lichten die de hele nacht door blijven branden op straat doen er ook geen goed aan. Maar hey, we blijven positief; uit ervaringen leer je, word je rijker.
Dus vanavond beslissen we om te kamperen in de auto. Wesley maakt van de achterbank een gezellige slaapbank. Ik ben bijna jaloers op zijn nachtelijke hotelkamer in het centrum van Mechelen. Overdag blijft papa nog even zitten.
De buurt wordt wakker en merkt dat er iets aan de hand is. Ze kennen het kampeer gegeven, het is niets nieuw voor hun, maar ze schrikken toch wel van de vroege start. Er zijn nog geen mede kampeerders, dus sommige uren duren lang als je alleen bent. Gelukkig komt er af en toe wel eens iemand uit de familiekring langs.
's Avonds vertrekt mijn man naar het plein. Ik ben het gewoon dat hij 's avonds weg is, aangezien hij nachtwerk doet, maar vandaag heb ik het moeilijker. Ik weet niet waarom. Ik mis hem en ik wou dat ik bij hem kon zijn. Dat we dit kampeer avontuur samen zouden kunnen doorstaan. Maar hij zit daar en ik zit hier thuis. Weer voel ik alsof ik tekort doe. Maar ik zorg voor Annabel. We gaan ook eventjes langs en later krijgt hij nog bezoek van mijn nichtje met haar vriend, en frietjes van de frituur. Mijn broer, peter van Annabel, beslist om mee te 'slapen' bij mijn echtgenoot, wat me een beter gevoel geeft. Nu is hij niet alleen. Ze kijken voetbal en ik heb het gevoel dat hij meer op hotel zit dan in de koffer van een auto, lol.
De eerste 24 ure zitten erop. Volhouden zeker?!
Vrijdag 12 april, in de gazet
Na een eerste nachtje voor de echtgenoot, is het mijn tante die komt aflossen. Dankzij haar eeuwige enthousiasme en sociale vaardigheden kent ze al snel de (bijna) hele buurt.
Vandaag kwam er ook een journaliste langs van het Laatste Nieuws. Met als resultaat een geweldig mooi artikel (dat je hier kan terugvinden!).
We zitten nog steeds alleen. Maar gelukkig is er ook vandaag weer familie die geregeld langskomt. Al dan niet met lekkernijen of warme koffie. Elk bezoekje maakt de tijd weer wat gezelliger.
Onze vrijdagavond ziet er iets anders uit dan normaal. In plaats van 's avonds gezellig in de zetel een aflevering 'Temptation' kijken, zijn we nu gescheiden. Ik hier thuis, met Annabel boven in haar bedje, en Wesley in de kofferbak. Hij had weer het gezelschap van mijn broer. Dat maakte het toch iets minder stressy voor mij. Als verrassing liet ik twee pizza's leveren met dank aan 'Pizza Roma' in Mechelen. De jongens waren weer zeer content. Morgenvroeg is het mijn beurt!
Zaterdag 13 april, hallo buren!
Is het erg als ik beken dat ik stiekem wel uitkijk naar mijn shift van vandaag? Een hele dag in alle rust en stilte met een goed boek, wakend over mijn plekje voor de schoolpoort.
Vandaag is het mijn beurt. 's Morgens neem ik over van mijn echtgenoot want die moet vannacht weer gaan werken. Vanavond komt mijn papa mij aflossen, zodat ik de nacht niet hoef te doen. En Annabel die heeft een 'metie - dagje'. Een hele dag quality time met haar meter, ik vermoed niet dat het gemis naar 'mama' groot zal zijn...
De dochter is in goede handen, mijn echtgenoot kan zijn slaap bijwerken in ons eigen bed en ik kan mijn deel doen voor het kampeergebeuren. Ja ik kijk er naar uit. Ik heb mijn laptop mee voor te schrijven én een goed dik boek om op twee dagen uit te lezen. Laat mijn shift maar beginnen.
Wanneer ik 's morgens aankom is het er letterlijk meteen invliegen. De reporter en cameraman willen een reportage maken voor het VTM Nieuws. Aangezien we gisteren bezoek hebben gehad van het Laatste Nieuws springen zij mee op de kar. Dus zo sta ik om tien uur 's morgens een interview te geven. Iets wat ik nog nooit echt gedaan heb. Best spannend.
Na het interview vertrekken ook mijn echtgenoot en broer en leg ik me neer in de kofferbak met een goed boek. Niet veel later staat één van mijn beste vriendinnen op de stoep. Handig om bij te babbelen aangezien ik haar al even niet meer gezien had. En niet veel later komt er een onbekende vrouw op ons af: 'zijn jullie de eerste kampeerders? Ik kom erbij'.
Camping Annabels wordt uitgebreid. Deze mama is voorzien van caravan en dus zijn we niet langer de enige 'zotten' die zo een lange tijd op voorhand gaan kamperen aan de schoolpoort. Ik krijg nog bezoek van mijn broer en tante (met verse koffie) en nadien kan ik me weer afsluiten in de kofferbak.
Ondertussen wordt ons nieuwsbericht verspreid. Ik krijg het ene berichtje na het andere binnen met steunbetuigingen en lieve woorden. Maar er is ook een andere kant aan dit verhaal. Want ook nu zie ik hoe verschrikkelijk grof mensen kunnen reageren. Onbekende uiteraard, die ons verwijten dat we 'overdrijvers' zijn of dat we dit doen voor aandacht. Op zich heb ik hier zelf geen last van. Al is het niet fijn om te lezen. Dat men ons overdrijvers noemt daar kan ik mee leven, iedereen heeft zijn/haar eigen mening over een situatie. Maar als men gaat zeggen dat we dit doen voor aandacht of dat we egoïsten zijn dat we kiezen voor een school buiten onze buurt en dus plekjes van een ander afpakken, daar heb ik moeite mee. Ik probeer het me niet aan te trekken en blijf voor mij houden dat ik hier zit voor mijn dochter.
Onze nieuwe buurvrouw wordt bijgestaan door echtgenoot en een schattig zoontje. We zijn dus niet langer alleen. En dat geeft me een veiliger gevoel, wetende dat papa of Wesley toch niet meer alleen zijn 's avonds laat.
's Avonds lost papa mij op, en morgen is het weer aan mij. De eerste hele dag vloog voorbij.
Zondag 14 april, toen waren ze met drie!
Gisterenavond, toen ik thuis was, is er nog een derde kampeerder bijgekomen. De man heeft verlof genomen en slaapt de komende veertien nachten in een tent. Onze tent staat er enkel nog symbolisch. Ook papa verkiest de kofferbak om te slapen. Gelukkig maar.
Het is vandaag veel kouder. Ik merk het meteen. Dat wordt laagje per laagje opbouwen. Het is gezellig om aventoe met de mede kampeerders te praten en hen te leren kennen. Zij zijn diegene die de volgende negen jaren toch ook wel een deeltje zullen zijn van ons leven. Hun kindjes zullen samen in de klas zitten met Annabel en we zullen elkaar ook nog zien tijdens de activiteiten voor en door ouders. Best gek eigenlijk.
Ik kreeg bezoek van de tantekes, de één met taartjes en chocomousse, de andere met frietjes. Wat een familie heb ik toch! Amai.
Annabel is vandaag verwend door moeke en vake met een bezoekje aan het ballenbad. En ook hier heb ik een heleboel foto's ontvangen die alleen maar bewijzen hoe leuk ze het heeft. 's Avonds krijg ik ook bezoek van Wesley en Annabel. Ze ontmoet het zoontje van het 'caravan - koppel' en het is ontzettend schattig om te zien hoe die twee communiceren en spelen.
Als het bedtijd is voor Annabel kijk ik nog een filmpje, iets wat ik de afgelopen jaren precies nooit in alle rust heb kunnen doen (?!) en niet veel later is papa er om mij af te lossen. Het eerste weekend zit erop, hierna nog eentje, en dan is het einde nabij. Het goede nieuws: vanaf maandag is er beter weer voorzien. We dromen nu al luidop om buiten te kunnen zitten chillen in de zon.
Maandag 15 april, een nieuwe week
Maandag = werkdag. Vanmorgen trakteer ik papa op verse koffie en iets later komt Sophie aan. Ze heeft haar handboek Turks mee en gaat deze tijd gebruiken om te studeren. Het is vandaag de dag van beter weer, de gelukzak. Zij knn al genieten van de eerste zonnestralen.
Wesley doet de namiddag en papa neem de nacht weer voor zijn rekening. We zijn klaar voor een nieuwe week. Tot nu toe is 'opgeven' nog geen optie.
Dinsdag 16 april, trage uurtjes
Vandaag is het de eerste keer dat Annabel naar de onthaalmoeder gaat, tijdens dit hele kampeergebeuren. Vorige week was ze een hele week bij moeke. Omdat Wesley vanavond de shift voor zijn rekening neemt, moet Annabel vandaag langer bij de onthaalmoeder blijven. Dit baart me wel zorgen.
Moeke Lieve (onze onthaalmoeder) heeft nog geen idee met wat we bezig zijn. Maar ze luistert geïnteresseerd naar mijn verhalen van de afgelopen dagen. Ik denk ook niet dat ze zo hard verschiet van ons avontuur, aangezien ze ons ondertussen al een beetje kent, en ze wel weet dat ik geen uitdaging uit de weg ga. Haar enige zorg was of ze Annabel nog zou kunnen zien, maar hey kinderen hebben meer vakanties dan werkende mama's, dus de kans is groot.
Overdag doet Rani de shift. Ze doet wat schoolwerk. Rond 15 uur neemt Wesley over en 's avonds mijn broer.
Ik ga Annabel na mijn werk halen. Het laatste uur had ik het verschrikkelijk moeilijk. Normaal gezien gaat Wesley Annabel elke keer halen tussen 15 en 16 uur. Nu moest ze wachten tot ik klaar was, dus dat is pas na vijven. Het laatste uur leek echt langzaam vooruit te gaan. Ik was dan ook blij dat ik mijn dochter in de armen kon nemen. Ik had echt het gevoel dat ik een slechte moeder was. Ze moest eens weten...
Wesley gaat vannacht werken, dus weer een nachtje zonder echtgenoot. Hoe vaak ik ook durf vloeken op hem, ik begin hem toch te missen...
Woensdag 17 april, een kloppeke
's Morgens breng ik verse koffie naar papa en verwelkom ik Mieke, één van mijn goeie vriendinnen. Zij bewaakt vandaag overdag onze stoel op 'camping Annabels'. Althans figuurlijk, want ze heeft ook een vod bij om haar auto eens degelijk vanbinnen te poetsen. Toch gek eigenlijk met wat mensen zich bezighouden of doen om de tijd optimaal te gebruiken. De ene leert Turks, de ander kuist haar auto, en één van mijn tantes kent volgens mij de hele buurt al met haar getetter.
's Middags neemt mijn man over en 's avonds moet hij weer gaan werken. Ik werk vandaag langer omwille van de paasmarkt bij ons op het werk. Dus ik ga Annabel pas halen na acht uur bij onze oma. In het naar huis rijden houden we nog een tussenstop op de camping zodat Annabel haar papa ziet.
Als ik thuiskom met Annabel krijg ik mijn 'kloppeke'. Ik heb het eventjes moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ik kan huilen en dat doe ik ook. Zonder enige echte reden. Ik mis mijn echtgenoot, ik mis de structuur in ons leven en ik denk dat het mij eventjes allemaal teveel is. Opgeven is zeker geen optie, maar ik voel me op dit moment even eenzaam. Weer een avond alleen. Dat het maar snel 26 april is, denk ik dan. Ik weet waarvoor we het doen en ik zou het niet anders willen. Heel het kampeergebeuren is onze eigen keuze, maar dat sluit zeker niet uit dat het emotioneel soms zwaar kan zijn. Ik kruip vroeg mijn bed in en ik weet ook wel dat morgen een nieuwe dag is, eentje met weer wat nieuwe moed.
Donderdag 18 april, BBQ night
De tranen zijn verdwenen, de moed is daar weer. In de voormiddag komt Jasmine en in de avond mijn nichtjes. Hierdoor zie ik Wesley weer eventjes voordat hij moet gaan werken. Hij kan Annabel ook in de douche steken en in bed leggen. Dat doet hem (en Annabel) duidelijk goed. Weer wat extra quality time. Weer wat papa - aandacht.
Ik realiseer me dat het voor hem ook moeilijk is, zoveel weg van huis. Overdag bewaakt hij ons plekje of slaapt hij. En 's nachts is hij gaan werken of is hij op de 'camping'. Een echt moment thuis heeft hij niet. En zal zeker niet met Annabel. Nog steeds dus aftellen.
We beslissen dat ik zaterdagavond mee overnacht in de auto. Zodat we elkaar nog een avondje zien. Annabel gaat bij haar grootouders logeren. Ik kijk er stiekem al naar uit, naar onze 'date'. Nog eens samen slapen en wakker worden naast mijn echtgenoot.
Overdag is Luk Alloo langs geweest. Hij vroeg of hij zaterdag mocht langskomen voor opnames van zijn 'alloo in de nacht' - reeks. Spannend!
's Avonds gaan we ook met ons drietjes BBQ'en bij mijn fantastische demo team. Zij hebben de afgelopen week ontzettend hard getraind op stage, die mijn nog fantastischere collega georganiseerd heeft. Normaal gezien zou ik er ook iets of wat actiever mee bezig geweest zijn, maar omwille van het hele kampeergebeuren kon dit niet. Ik kan moeilijk van mensen verwachten dat ze onze plek bewaken terwijl ik een paar keer in de week les zou gaan geven. Maar vanavond neemt mijn tante over en verzekerd ze ons dat we ons even mogen amuseren. We genieten van de heerlijke avond en ik ben blij dat ik mijn turners terug zie. Ze hebben duidelijk een fantastische week gehad. Ik ben ook blij dat ik gewoon weer even een gezellige avond heb met Wesley en Annabel en dat er eventjes iets niet kampeergerelateerd op de agenda staat. Dit kon ik wel gebruiken na mijn dipje van gisteren!
Vrijdag 19 april, shout out aan onze geweldige vrienden!
Het begint warmer en warmer te worden. Ik ben jaloers op Vanessa, een goeie vriendin, die vandaag de shift voor haar rekening neemt. Zij kan een hele dag liggen zonnen.
Het verbaasd me soms nog op hoeveel mensen we kunnen rekenen en wie er zich allemaal spontaan heeft aangemeld om te helpen. Vanessa bijvoorbeeld. Een fantastische vrouw en een goeie vriendin. Alleen zien we elkaar niet zoveel. Soms spreken we af en babbelen we bij en dan heb ik het gevoel alsof het helemaal nog niet zolang geleden is. Tot ze weg gaat en we afspreken dat we dit keer ons best doen en elkaar sneller zullen zien. En iedere keer falen we er in. Maar ook deze keer kan ik op haar rekenen. Hoe geweldig is dat?!
Er is ook een vierde kampeerder bijgekomen. Een jong koppel met ook weer een schattig kindje. Ze kennen het caravan - koppel. Veel tijd om haar te leren kennen heb ik niet, aangezien ik ook weer moet gaan werken. De laatste van de week en dan paasweekend! Alhoewel er niet veel Pasen bij ons gevierd zal worden.
Als ik thuiskom van het werk geniet ik nog even van wat familie - tijd. Wesley moet pas rond 21 uur gaan. Dus gaan we onder ons drietjes nog een ijsje eten. Het zijn de kleine dingen, die deze toch wel zware tijd, iets minder moeilijk maken. 's Avonds vertrekt hij dan richting Villa Zonnebloem.