Nu ik al drie jaar lang mama ben.

Annabel wordt drie. Hoe zot is dat?! Terwijl ik volop in de voorbereidingen ben van haar verjaardagsfeest kom ik weer stilaan tot het besef dat mijn leven drie jaar geleden niet alleen verrijkt is met het mooiste wezen ooit, maar dat ik mama werd. Alhoewel ik ervan overtuigd ben dat ik bewust koos voor het krijgen van een baby, had ik nooit stil gestaan bij het effect dat dit zou hebben op mijzelf.

Oké, ik was nuchter genoeg om me te realiseren dat ik mama werd als ik een kind zou krijgen. Maar de effectieve impact die het op mij had als mens en persoon, die had ik me nooit kunnen inbeelden. En nu, drie jaar later heb ik er al een verdomd lange weg opzitten. Eentje waarin ik veel heb geleerd. Over mijn dochter, de relatie die ik heb met mijn echtgenoot, maar vooral over mezelf.

Ik besefte al snel dat ik geen glazen bol had waarin ik op voorhand kon piepen wat voor een mama ik zou worden. Uiteraard droomde ik van een Pinterest – mama – versie. En al vlug bleek ik niet te voldoen aan die verwachtingen. Vaak genoeg heb ik gehuild, heb ik mezelf tekortgedaan. Zo vaak heb ik gedacht; “ik kan dit niet. Het moederschap is niets voor mij”. Maar dat is dan ook ineens de sterkte die je er gratis bij krijgt. Je kan niet opgeven, je gaat door.

“Nu drie jaar later bereid ik weer een verjaardagsfeestje voor en besef ik dat ik het verdomd goed doe. “

Ja ik ben de mama die soms heimwee heeft naar mijn oude ik. Die het soms mist om nonchalant op stap te gaan zonder te overwegen wat de consequenties zijn van een uitstapje tot in de vroege uurtjes. Die nog eens zou willen vertrekken, spontaan, zonder te moeten nadenken over het aantal luiers, de koek en drank voor onderweg.

Ik ben de overbezorgde mama die niet zomaar alles toelaat. Die het verschrikkelijk vindt haar kind op de speeltuin te laten spelen. Uit angst dat haar iets zou overkomen, ze zichzelf pijn zou doen of sterker nog, dat iemand haar zou meenemen.

De mama van het nieuwe, huilende kind in de klas. Die elke ochtend opnieuw met een klein hartje naar de schoolpoort rijdt en mijn hart probeert sterk te houden, wetende dat mijn dochter elk moment zal beginnen huilen. Die eens ze haar kind heeft afgezet de uren aftelt en dan opgelucht kan ademhalen, als ik zie hoeveel pret ze heeft.

Ik ben de mama die smeekt om een beetje gratie of wat extra geduld. Die zich bewust is dat ze het niet elke dag, ieder uur en iedere seconden goed doet. Die zich bewust is van haar fouten of tekortkomingen. En die het al zwaar genoeg heeft met zichzelf te straffen en daar geen oordeel nodig voor heeft van een ander.

Ik heb doorheen de jaren respect gekregen voor mensen bij Kind & Gezin, mama’s die het alleen moeten doen. Die zich maar goed genoeg realiseert hoe gelukkig zij is met een fantastische partner – in – crime, haar echtgenoot. Ik weet dat sommige mama’s het moeilijker hebben dan mij en die het dan ook nog eens beter doen.

Me bewust van hoe belangrijk tantes wel zijn in ons leven en dat mijn echtgenoot geen babysitter is, maar een papa. Zo een mama ben ik.

Ik ben de mama die gelooft in de kracht van het magisch denken, en die nooit verhalen als Sinterklaas of dergelijke zal afnemen van haar kind. Die gelooft in de kracht van responsief ouderschap en die altijd zal streven te leven naar deze manier van ouderschap. De mama die zelf te vaak in de val is gevallen als het te maken had met perfecte plaatjes op sociale media en deze zelf probeert niet te tonen. Of althans, die ook openlijk durft spreken over de minder fijne kantjes van het moederschap.

Ik ben een full time werkende mama die van negen tot vijf afwezig is in het leven van haar kind. En die daarnaast nog verschillende andere passies heeft. Maar ik ben de mama die het zichzelf niet langer kwalijk neemt, dat ze ook soms dingen voor zichzelf doet. En terwijl ik soms wel eens met mezelf durf bezig te zijn, ben ik ook voortdurend bezig met het welzijn van mijn kind. Want ja, ik ben ook de mama die zestien dagen gekampeerd heeft voor de schoolpoort. Omdat ik ervan overtuigd was, en nog steeds ben, dat Freinet – onderwijs voor mijn dochter de beste keuze is.

De mama van een dochter en blij is dat ze talloze avonden op het internet nieuwe jurkjes kan kopen. Die droomt van een betere wereld voor kinderen en zeker ook meisjes in onze tijd.

Ik ben de mama die weer heeft moeten leren houden van haar postnatale lichaam, de mama die soms nood heeft aan een pauze knop en die moe is. Ontzettend moe. Die houdt van een draagzak en regelmatig tegen zichzelf moet zeggen; hé het is oké. Een mama die haar kinderloze vriendinnen veel te vaak verwaarloosd, eentje met schuldgevoelens en die allesbehalve op een roze wolk gezeten heeft.

Maar wat ben ik verdomd fier op mezelf, op de weg die ik afgelegd heb, de afgelopen drie jaar.