Oh my God, ik ben (terug) zwanger!

Ondanks da tik al drie jaar met veel passie en liefde blog op Smotherhoods, vind ik mijn zwangerschap een ‘spannend’ maar vooral nieuw hoofdstuk. Doorheen de afgelopen jaren heb ik veel mama’s mogen ontmoeten. Maar als ik zelf schreef, dan ging dit over mijn – ondertussen – vierjarige dochter. Dus nu schrijven over een nieuw leven is best spannend. Ik besef nu ook dat er vanaf nu een extra hoofdpersonnage zal meespelen op de blog, onze kleine #babygarnaal zoals ik hem/haar graag in tussentijd heet.

Dus hoe leuk is het dat ik jullie kan meenemen, vanaf het begin tot de geboorte en het verdere leven van ons garnaaltje?

In deze blog start ik bij het begin. Het weghalen van onze spiraal, de ontdekking van onze zwangerschap en waarom we het prille nieuws snel hebben gedeeld met vrienden en familie. Benieuwd naar de reactie van mijn man en onze familie/vrienden? Check dan zeker de bijhorende video's!

11 mei, 18:30 uur.

Om te beginnen moeten we teruggaan naar elf mei. Een dinsdagavond om 18:30 uur. Mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog. Want voordat ik zwanger zou kunnen geraken moest ik mijn hormonale spriaal laten verwijderen. De gynaecoloog vertelde me meteen dat de kans op een zwangerschap deze maand klein zou zijn, aangezien er al een eitje klaar zat. Op 28 mei, de dag dat we elf jaar samen waren, had ik mijn laatste menstruatie. Ik wilde natuurlijk niet te hard gefixeert zijn op een nieuwe zwangerschap. En toch besloot ik mijn cyclus te ontleden, mijn vruchtbaarste dagen aan te duiden op de kalender en telde ik uit wanneer mijn menstruaties zouden komen.

Tijdens die periode had ik weer een nieuwe uitdaging gevonden, intermittent fasting. Een levenswijze waarbij je zestien uren vast en acht uren eet. De eerste week verliep vlotjes. Maar de tweede week voelde ik me vaak misselijk bij het denken aan eten. Ik dacht dat dit voornamelijk te maken had met mijn nieuwe manier van leven.

26 juni, een doodgewone, warme zaterdag. Stiekem best nerveus omdat ik wist dat morgen mijn menstruatie mogelijks zou doorkomen. Terwijl ik ging douchen met Annabel vroeg ik mijn echtgenoot langs de apotheek te gaan voor een test. Die zouden we dan morgenvroeg kunnen doen. Maar toen hij Bellie in bed ging leggen kon ik me niet langer bedwingen en plastte ik in een potje. In afwachting van het resultaat verstopte ik de test achter wat toiletpapierrollen.

Onschuldig liep ik de keuken binnen terwijl Wesley bezig was aan de lunch. Toen ik met een excuus de badkamer weer inliep en de test achter de rollen zocht, stond ik perplex aan de grond genageld bij het aflezen van het resultaat.

Onwezenlijk.

Twee streepjes. Twee duidelijke streepjes. Twee overduidelijke streepjes!

Ik moest dit nieuws meteen delen met mijn geweldige echtgenoot. Maar ik had geen tijd gehad om na te denken hoe ik dit zou aanpakken? Ik wou er iets leuks van maken, maar om dit nieuws te verzwijgen tot ik een plan had bedacht, dat was onmogelijk. Toen herinnerde ik me dat ik het ontzettend spijtig had gevonden, zijn reactie niet op camera te hebben toen hij wist dat we de eerste keer zwanger waren. Dus daar stond ik met mijn camera gericht op hem.

Gelukkig maar verbaads. Deze woorden beschrijven perfect wat we op dat moment voelde. Bij Annabel hebben we zes maanden moeten wachten. Dus het feit dat het nu van de eerste keer raak was, zorgde ervoor dat we best met wat ongeloof zaten. En ongerust, dat waren we ook. Want het feit dat dit zo snel gelukt was kon alleen maar betekenen dat dit geluk ook snel voorbij zou zijn. Want sowieso zou er iets misgaan, toch? Noem me sceptisch of een overdrijver, maar zo ben ik nu eenmaal. Nooit geloven dat het geluk zo snel aan mijn kant zou staan.

Twee dagen later mochten we naar de dokter om bloed te laten trekken. Een hele avond hebben we gewacht op een telefoontje. De morgen nadien belde ik zelf, nadat ik Annabel naar school had gedaan. De dokter bevestigde de zwangerschap maar gaf aan dat we nog ons nog in een heel pril stadium bevinden. Wat het nog beangstigender maakte. Op een bezoek bij de gynaecoloog moesten we nog een paar weken wachten. Dat maakte de hele periode nog al onwezenlijk.

De eerste hartslag.

De dag dat we - eindelijk! - naar de gynaecoloog mochten gaan waren we opgelucht. Eindelijk wat meer zekerheid. We waren ondertussen bijna acht weken zwanger, zouden we al iets zien of horen? Grote zus Annabel mocht uiteraard mee naar de gynaecoloog. De eerste echo vond vaginaal plaats. En toen de gynaecoloog de "baby" zag was ik opgelucht. Maar ik was nog opgeluchter toen we zijn/haar hartslag konden horen.

Het was best een vreemd gegeven, zo een eerste ontmoeting voor de tweede keer. Het bracht me instant terug naar het moment, zo bijna vijf jaar geleden, dat we hier zaten en Annabel nog in mijn buik zat. Bovendien kon ik me niet 100 % focussen op de hartslag van onze tweede baby omdat ik zo gefocust was op Annabels reactie. Trots als een pauw, want dat was haar broertje of zusje!

De dagen nadien, en nu nog steeds, komt Annabel regelmatig aan mijn buik staan, en legt ze haar oortjes op mijn buik. "Ik hoor niets mama". Iedere keer moet ik uitleggen dat dit nog niet kan en dat we moeten wachten op ons tweede bezoekje bij de gynaecoloog.

Pril en toch gedeeld.

Omdat we zo snel zwanger bleken te zijn moest ik heel mijn leven omdraaien. Ik dronk nogal eens graag een wijntje, laten we zeggen. En tegen een goeie cocktail zeg ik nooit neen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het helemaal geen issue om de volgende maanden nuchter te blijven. Maar ik wist wel dat ik hierdoor snel door de mand zou vallen bij mijn familie en vrienden.

De avond dat ik mijn examenresultaten ging krijgen kwamen mijn schoonouders en papa langs. Ze hadden champagne bij om het goede nieuws te vieren. Ondanks het prille stadium waarin we ons bevonden wist ik dat we het nieuws moesten vertellen. Want het is veel leuker om het zelf te vertellen dan dat ze het zouden raden omdat ik geen alcohol wou. We besloten hen te doen geloven dat we een foto zouden nemen. Maar stiekem filmde we de reactie. En zoals je hieronder zelf kan zien, geloofde mijn schoonmama het nieuws in eerste instantie niet. Na het filmen sijpelde het nieuws stilaan door en waren ze uiteraard heel blij met hun nieuwe kleinkindje.

"Wij zijn zwanger".

Mijn tantes en nicht wouden me diezelfde avond verrassen. Ze stonden aan de deur, ook met flessen cava. Hierdoor vertelden we het nieuws ook maar ineens aan hen. Familie en vrienden volgden allemaal al snel op elkaar. Allemaal op dezelfde manier, met het excuus van de foto. De leuke samenvatting hiervan vind je hieronder.

Sommige mama's verzwijgen liever hun zwangerschap omdat er nog wel wat dingen zouden kunnen gebeuren. Ik ben me bewust van het feit dat die kans ook bij ons bestond en nog steeds bestaat. Maar ik weet ook dat de mensen die het nieuws toen al wisten, er ook zouden zijn voor mij moest er iets misgaan.

Doordat ik in de gehandicaptenzorg werk moest ik dit keer van mijn gynaecoloog ook eerlijk zijn tegenover mijn werk. Het gevolg was wel dat ik meteen moest stoppen met werken. Daarom zit ik thuis tot augustus 2022, inclusief borstvoedingsverlof. Enerzijds is dat een fijn gegeven, ik kan de hele zomervakantie nog samenzijn met Annabel. Anderzijds is dit ook wel best een financiële domper om eerlijk te zijn. Maar de gezondheid van ons tweede baby'tje gaat natuurlijk voor.

Ondertussen is ons nieuws bekend. Iedereen weet van de zwangerschap en dat voelt goed. Omdat ik niet langer mijn buik - die toch al heel snel begon dik te worden - niet langer hoef in te trekken. In tegenstelling tot de zwangerschap van Annabel heb ik dit keer wel wat te maken met misselijkheid en verschrikkelijk pijnlijke borsten. Maar ik ben geen klager, dus ik tel de dagen af dat alles daar binnenin mij - en dan vooral in mijn maag - wat rustiger wordt.

Op het einde van augustus hebben we de NIPT - test. Dan zullen we het geslacht kennen, spannend! We willen dit te weten komen via de gekende "Gender Reveal". Hoe we dat aanpakken, dat vertel ik jullie binnenkort!