POOF! Plots is mijn kind geen kleine baby meer.

Een tijdje geleden kregen we van de juf een aantal foto’s van de klas, op uitstap naar de treinen, hun toenmalige project. En ik schrok, want hoe zelfzeker liep mijn dochter daar. Vol enthousiasme en vrolijkheid, hand in hand met haar vriendinnetje. Stralend poserend voor de foto’s. En ik bedacht me weer maar eens; hoe groot is mijn kleine baby geworden?!

Van de ene op de andere dag besef ik bij mezelf dat zo plots, mijn baby geen baby meer was. Zomaar, ineens.

Weer een tijdje later zaten ik en mijn echtgenoot klaar voor het oudergesprek met de juf van Annabel. Vijftien volle minuten wachten we vol spanning tot het Zoom – gesprek zou starten. In dat kwartier voelde ik de spanning stijgen. Hoe zou ze het doen in de klas? Zou ze lief zijn? Zou ze sociaal zijn tegenover andere kinderen? Welke gedachten had de juf over haar?

Het voelde alsof mijn kleine, lieve, zachte meid onder een vergrootglas zou worden gelegd en ik was benieuwd naar de bevindingen. Toen de juf – eindelijk! – in beeld kwam voelde ik me gespannen. Het ene compliment na het andere volgde. Mijn gespannen schouders vonden rust. En terwijl de juf haar uitleg deed, vertelde dat Annabel graag speelt in de diertjeshoek en ze grote stappen maakt op vlak van verlegenheid, realiseerde ik me dat mijn kleine meid groot werd.

Nadien scrolde ik door oude foto’s. Annabel als pasgeborene, de nachten in het ziekenhuis, en de eerste groentenpapjes. Video’s waarop Annabel het kruipen ontdekt of haar eerste echte imitatie van een leeuw.

En ik bedacht me weer maar eens; hoe groot is mijn kleine baby geworden?! Van de ene op de andere dag besef ik bij mezelf dat zo plots, mijn baby geen baby meer was. Zomaar, ineens.

Ik doe het wel zelf

Poof! Mijn driejarige meid heeft haar eigen willetje, haar voor – en afkeuren. Als ze haar ding wil vertellen zegt ze ook heel duidelijk; “Mama luister eens naar mij”. En dan hang ik aan haar lippen, geïnteresseerd te luisteren naar haar verhalen. Haar verbazing hoe groot de wereld voor haar is. Als ze iets niet wil doen dan kruist ze haar kleine armpjes in elkaar voor haar borst en met pruilt ze haar lipjes, zoals alleen zij dat kan.

Het lijkt soms alsof ze me niet meer nodig heeft en ze ervan overtuigt is dat ik haar nodig heb. “Kom mama, geef maar een handje”, zegt ze dan poeslief als we naar de schoolpoort wandelen. “Ik kan het wel alleen”. Op die momenten kijk ik met heimwee terug naar de momenten dat ze me niet wou loslaten op de speelplaats, dat ze haar armpjes stevig om me heen greep, als een klein aapje dat doet.

Ik ga naar toilet en jij moet niet mee, ik doe mijn schoenen wel zelf aan, … Het zijn voorbeelden waarbij ik besef dat ze niet langer de baby is die ik nog steeds zie.

Hoe moeilijk loslaten is

Begrijp me niet verkeerd, ergens ben ik blij dat ik niet langer te maken heb met natte broekjes of dat ik rekening moet houden met het tijdsslot van drie uur tussen een voeding. Maar doordat ze nu zelf naar de badkamer rent en ik niet mag volgen, mis ik die momenten eens zo hard. Alsof ik niet langer nodig ben. Loslaten, ik had nooit verwacht dat ik het zo vroeg zou moeten doen.

Misschien doet het me lichtjes pijn dat ik niet langer het centrale punt ben in haar leven. Dat ik die plek moet delen met andere belangrijke figuren in haar leven, zoals de juf of haar vriendinnetjes.

Uiteraard zie ik hier ook de mooie dingen van in. Ik vind het geweldig en het maakt me als mama ontzettend trots dat ze zich eindelijk openstelt naar anderen. Dat mijn kleine verlegen peuter evolueert tot een sociale kleuter. Een kleuter die op het eerste moment de kat uit boom kijkt en stilaan zichzelf meer durft openstellen voor vreemden.

Maar wat gebeurde er dan in tussentijd? Wat vond er in haar hoofdje en kleine lichaam plaats dat ik niet langer constant naast haar moeten lopen, haar hand moet vasthouden. Dat ze nu de wereld wil verkennen, met mij aan de zij – lijn?

Toegeven voor mijn bestwil

Na het tanden poetsen en het verhaaltje, krijgt Annabel de tijd om te vertellen wat er in haar omgaat. Soms vertelt ze dan iets over haar schooldag, maar vaak wil ze ook gewoon een spelletje spelen. Dan vraagt ze wat doet de koe en dan moet ik het geluid nadoen. Zo gaat het wel even door. Ik moet eerlijk bekennen dat dit ritueeltje soms uitloopt. Op sommige avonden kom ik pas een half uur later terug beneden.

Maar weet je wat het is, ik besef veel te vaak dat mijn kleine hulpeloze baby verdween. Veel te snel. Dus daarom geniet ik van die momenten extra hard. Daarom geef ik soms sneller toe om nog wat te knuffelen in bed. Daarom fluister ik haar nog vaak toe dat ik van haar houd, zielsveel. Want wie weet wordt ze ooit de tiener die hier geen nood aan heeft.

Er zijn avonden geweest dat ik zot werd van het avondritueel, dat Annabel als baby weigerde te slapen. Ik heb die momenten gehaat. Uit vermoeidheid en uit onkunde. Achteraf gezien had ik er meer van moeten genieten. Nu is het vaak al genoeg dat ik haar onderdek en dat ze zegt dat ze moe is. Dat ik de kamer mag verlaten. Zomaar, plots, is mijn kleine baby verdwenen.

Haar te zien opgroeien tot de persoon die ze vandaag is en die ze nog zal worden, hiervan getuige mogen zijn, is het mooiste geschenk dat ik ooit kon krijgen. Misschien wordt het gewoon ook tijd om vrede te hebben met haar – veel te snelle – evolutie? Misschien is het ook wel gewoon oké om het hoofdstuk van mijn kleine baby af te sluiten en te waarderen hoe fantastisch ze het doet in haar kleutertijdperk. Want ooit ga ik ook hier afscheid van moeten nemen.

En trouwens, in mijn ogen, zal ze altijd mijn kleine baby blijven.