Sorry aan mijn kinderloze vriendin.

Aan mijn beste vriendin,

Aan mijn beste vriendin zonder kinderen.

Ik was er steevast van overtuigd dat kinderen nooit een effect zouden hebben op onze vriendschap. Buiten het feit dat er een mini mensje in mijn leven bijkwam dacht ik dat dit enkel een verrijking zou kunnen zijn. Want ik weet dat jij mijn dochter zielsgraag ziet. Daarom koos ik ook jou als meter van mijn dochter. Omdat ik wist dat jij van haar zou houden. Vanaf haar geboorte. Onvoorwaardelijk. En ik had gelijk. Je was de eerste die er was en ik zie je daar nog zitten op het stoeltje. Trots. Met een blik vol liefde gericht op de kleine nugget, zoals jij haar noemde.

Ondertussen is mijn dochter zestien maanden jong en je bent nog steeds een centraal figuur in haar leven. Het verliep allemaal goed. Totdat je me zei dat ik veel te weinig van mij liet horen. En dit zette mij tot nadenken. Je had gelijk. Ik heb jou de afgelopen maanden te vaak gezien als meter van. Ik heb gewaakt over de bijzondere band die jij had met mijn dochter en ik heb veel te weinig gewaakt over onze vriendschap. Dus daarom sorry.

Sorry dat ik niet genoeg gevraagd heb hoe het met je gaat. Ik heb te weinig stil gestaan bij jouw beleving en jouw leven. Het mijne is misschien dan veranderd met een kind erbij, maar het jouwe leeft ook gewoon verder. Ik heb te weinig gevraagd hoe je je voelde en te vaak gedacht: zolang ik niets hoor zal alles wel oké zijn. Sorry dat ik soms een gesprek stil leg omdat mijn dochter aandacht vraagt of mijn huishouden voorrang krijgt. Ik kan me inbeelden dat ik me excuseerde toen ik de lijn verbrak, maar voor jou kan het overgekomen zijn als een te snel afscheid. Misschien wou je me tijdens dat gesprek belangrijke dingen vertellen, dingen die jij had meegemaakt, en ik heb niet geluisterd. Terwijl ik dit wel wou.

Het spijt me dat wanneer je me een berichtje stuurt, mijn antwoord soms veel te lang op zich liet wachten. Soms zolang dat je dacht dat ik je negeerde. Het spijt me oprecht dat je dit gevoel hebt gehad en dat ik de oorzaak was dat jij je niet belangrijk genoeg voelde. Terwijl dit wel zo is. Je zag dat ik je bericht heb gelezen en toch kreeg je geen antwoord. Ik wou je terug sturen tot ik zag dat mijn dochter een stift in haar mond stak, of dat ik haar in en uit de zetel zag klimmen. Mijn G.S.M opzij gelegd en mezelf sussen dat ik later wel zou terug sturen. En dat uiteindelijk dan nog vergat. Tot je zelf de moeite doet om te vragen waarom ik je negeer. Het spijt me, zo verschrikkelijk hard.

Het spijt me dat ik de domper ben op onze party - avonden. Als we dan eindelijk afspreken om de bloemetjes buiten te zetten ben ik na twee drankjes al zo dronken als een kanon. Als we dan eindelijk afspreken ben ik om één uur al stik kapot. Terwijl ik zo hard uitkeek naar een nachtje door met mijn beste vriendin. Toch doe ik steeds mijn best en vecht ik tegen de vermoeidheid. Want ik weet dat jij er naar uitkeek. En ik probeer de gedachten uit mijn hoofd te bannen dat ik mijn dochter morgenvroeg moet ophalen bij haar grootouders. Ik probeer het feit te negeren dat een kater het slechtste idee ever is, met een peuter die niets liever doet dan gieren en krijsen. Iedere keer hoop ik dat je niet door mijn façade ziet. En ik hoop dat het jou de volgende keer niet tegenhoudt mij nog een keertje mee te vragen.

Sorry voor alle keren dat ik niet mee kon omdat mijn dochter voorrang kreeg. Dat ik een afspraak heb afgezegd omdat er iets tussenkwam in teken van haar. Dat ik haar boven ons verkoos. Of dat ik de moeilijke was. Dat ik diegene was die tegendraads deed of niet wist wat kiezen. Sorry dat ik het soms zo moeilijk heb gemaakt en dat je grijze haren kreeg van mijn wisselende gedachtengang.

Vooral sorry dat ik niet meer de vriendin ben die ik ooit ben geweest (en geloof me ik ga er terug aan werken) . Soms wens ik echt waar dat er momenten zijn dat ik gewoon mijn auto zou kunnen instappen en naar je toe zou kunnen rijden. Gewoon, on - afgesproken en spontaan. Met een fles wijn en wat chips. Dat we kunnen bij babbelen zonder dat ik de klok in het oog moet houden of een puberende peuter. Dat we konden babbelen zonder babyfoon waarbij ons gesprek verstoord kan worden door geluiden uit de kinderkamer. Dat we 's avonds laat kunnen rondrijden, spontaan iets gaan drinken of gewoon een traditionele camping avond kunnen doen met onze slaapzakken voor de TV. Dat we de hele nacht een nutteloze Netfix - reeks kunnen bingewatchen.

Maar ik ben ook eerlijk met mezelf. Hoe graag ik die tijden soms zou terugzien, snel zal dat niet gebeuren. Of toch niet zo extreem. Alles wat ik in mijn dichte toekomst zie zijn luiers, wijnpokken die er aan gaan komen en snottebellen. En ik besef dat deze gekke moederschaptijden de volgende vijftig jaar niet meer gaan verdwijnen. Nu zijn het de luiers en later haar examens. En ik hoop dat je me nog wat respijt zult geven, me laat leren hoe een balans te vinden tussen het moederschap en mijn vriendschap met jou. Ik vind op dit moment mezelf soms niet meer. Dus vraag ik je tijd. Want de wil is er, mijn wil.

Bedankt dat je mijn beste vriendin bent, Dat je mij hebt bijgestaan tijdens deze helse, intense maanden. Tijdens dit verschrikkelijk bijzondere eerste jaar als moeder. Ik ben zo dankbaar dat je bij me bent gebleven en me hebt bijgestaan. Je bent één van mijn meest favoriete mensen op aarde.

En ook al kon ik me niet altijd focussen op onze vriendschap als in de tijd dat ik kinderloos was, ik ben nog steeds dezelfde loyale persoon naar jou. Ik mag het niet altijd eens zijn met de keuzes die je soms maakt, en je bezorgt me soms meer dan eens een maagzweer omdat je weer gevaarlijke stunts uithaalt, ik zie je onvoorwaardelijk graag. Nog evenveel als daarvoor.

You mean the world to me. Ik weet dat je me van alle bovenstaande niets kwalijk neemt. Wat mij enkel doet beseffen wat voor een bijzonder mens je bent.

Liefs,

Stephanie