Sorry dat ik zo een slechte mama ben. - Bijzondere mama met een bijzonder verhaal (12)

Deze week hebben we een bijzondere mama aan het woord, Elodie. Een verhaal dat gaat over zo klaar zijn om mama te worden, maar dat uiteindelijk eindigt in een postnatale depressie. Hoe herken je een postnatale depressie? En hoe vond deze mama licht aan het einde van de tunnel? Vandaag vertelt ze haar bijzondere verhaal in deze reeks.

Bij deze doe ik mijn verhaal, eindelijk. En mijn verhaal begin ik graag met het cliché; het begon allemaal … Ik wilde graag mama worden. Ik was klaar om mama te worden. Elke vezel in mijn lijf wist dat ik klaar was om het moederschap aan te gaan. Ik was klaar, zo klaar als een vrouw maar kon zijn. Maar zo simpel was het niet, spijtig genoeg.

We zien wel wat er zou gebeuren – mentaliteit.

Onze omgeving had ons verteld dat het wel een jaar zou kunnen duren. Dus daar had ik me op vastgezet. Toch voelde ik me na twee maanden al vreemd. Alsof ik zwanger was. Meteen werd ik overspoeld met een vreemd gevoel, shit, wat nu?! Maar al snel maakte die gevoelens plaats voor euforie en blijdschap. Een positieve zwangerschapstest bevestigde ons gevoel. Daar stonden mijn man en ik, knuffelend in de gang van geluk. Bovendien had ik ook een goede zwangerschap. Buiten zwangerschapsdiabetis had ik geen enkel kwaaltje. Soms denk ik nu nog, dat die zwangerschapsdiabetis er was, omdat de rest zo makkelijk verliep.

Zwanger zijn, het was de mooiste tijd van mijn leven. Over de bevalling zelf had ik niet echt op voorhand nagedacht. Ik had meer een ‘we zien wel wat er zal gebeuren’ – mentaliteit. Ik wilde me niet laten afschrikken door alle verhalen en ik was ervan overtuigd dat ik in goede handen was bij de vroedvrouw en gynaecoloog. Ik was goed voorbereid, maar anderzijds hunkerde ik niet naar de bevalling. Zolang mijn dochter in mijn buik zat hoefde ik ze met niemand te delen.

Een ontbrekende roze wolk.

Toen mijn dochter geboren werd wachtte ik vol spanning op het ‘magische moment’. Dat moment kreeg ik niet. In plaats van de roze wolk werd ik overvallen door zorgen. Ga ik dit wel kunnen? Ga ik het moederschap wel juist invullen? Ga ik kunnen voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij? Ik cijferde mezelf volledig weg en was enkel bezig met me te gedragen hoe ik dacht dat het moest, zo mama zijn. Voldoen aan die hoge verwachtingen werd me uiteindelijk teveel.

“Meermaals excusseerde ik me aan mijn dochter, met tranen in de ogen, omdat ze bij zo een slechte moeder terechtgekomen was. “

Acht weken na de bevalling voelde ik me nog steeds neerslachtig. Stemmingswisselingen bleven komen, de constante twijfels over mijn invulling van het moederschap, mezelf nooit genoeg voelen. Meermaals excusseerde ik me aan mijn dochter, met tranen in de ogen, omdat ze bij zo een slechte moeder terechtgekomen was.

Tijd voor hulp.

Hoe kon het dat zo een perfecte dochter bij zo een slechte mama hoorde? Er waren momenten dat ik haar niet gesust kreeg en dat viel me zwaar. Op dat moment besefte ik niet dat ik alles deed wat ik kon en dat sommige dingen gewoon niet zomaar opgelost konden worden. Doordat ik zelf doorhad dat er iets niet klopte, sprak ik hierover tegen mijn vroedvrouw. Zij verwees me door naar de huisarts en die op haar beurt verwees me door naar de psycholoog.

Een maand voor de eerste verjaardag van mijn dochter vond mijn laatste sessie plaats. De afgelopen maanden heb ik ontzettend veel geleerd. Ik had zo hard een beeld voor mezelf gevormd van de perfecte moeder, een beeld waaraan ik niet kon voldoen. Dankzij de psycholoog zag ik in dat dit beeld van me onrealistisch was. Dat niet ik, maar ook niemand ooit aan dat beeld zou kunnen voldoen. Dankzij de sessies bij de psycholoog heb ik onder andere geleerd dat je als mama gewoon je gevoel moet leren volgen, moet leren vertrouwen op jezelf. Maar het belangrijkste? Dat je gedaan hebt wat jij dacht dat op dat moment het juiste was en dat het perfect mogelijk is dat dit fout was. Maar bovendien dat dit mag en kan, fouten maken. Je leert als mama uit ‘fouten’. Geen enkele mama is perfect.

Momenteel wil ik nog geen tweede kindje, omwille van mijn postnatale depressie. Enerzijds heb ik bang dat de kans groter is dat ik voor een tweede keer in een postnatale depressie beland. Anderzijds denk ik dan weer dat ik de signalen misschien sneller zal herkennen en misschien sneller aan de alarmbel zou trekken?

Ik voel me nog steeds schuldig tegenover mijn prachtige dochter, dat ik de eerste maanden zo ‘gefaald’ heb als mama, in mijn ogen. Maar vandaag de dag sta ik weer sterker in mijn schoenen, als mama, maar ook als mens. Door mijn herstelproces kan ik mezelf beter inschatten. En daar ben ik blij om.

Heb jij als mama ervaring gehad met een postnatale depressie? Of wil jij graag jouw ervaring delen? Laat deze dan zeker achter in de reacties hieronder. Heb jij een bijzonder mama - verhaal? Klik dan hier en wie weet verschijn jij binnenkort in onze bijzondere mama - lijst.