'Sorry lieverd, mama kan niet', de zin die ik in trimester 3 te vaak gebruik.

Ik ben vandaag 33 weken zwanger en eerlijk? Ondanks alles was ik best tevreden met het verloop van mijn zwangerschap. Tijdens mijn eerste zwangerschap, vier jaar geleden, had ik geen enkel kwaaltje. In tegendeel! 30 juni stond ik nog dansles te geven en een maand later beviel ik. Dit keer heb ik te kampen met een veel te snel groeiende buik, brandend maagzuur, kuitkrampen en diabetes.

Iedere morgen sta ik op en moet ik nuchter prikken. Ondertussen laten de naalden kleine sporen achter in mijn vingers. Ik start de dag met verschillende soorten medicatie tegen allerlei kwaaltjes. Op mijn bovenbenen verschijnen meer en meer blauwe plekken van de dagelijkse insulinespuit. En harde buiken mochten uiteraard ook niet ontbreken.

Alhoewel ik het soms echt ontzettend kak vind, echt geklaagd heb ik nooit. Ik neem het erbij. Zolang de baby in mijn buik veilig is, onderga ik alles zonder al te veel gezeur.

Maar sinds gisteren heb ik het gehad. Ik ben het beu. Ik wil bevallen en liefst van al zo snel mogelijk. Niet omdat ik de diabetes niet in de hand heb, niet omdat ik 's nacht niet kan slapen, niet omdat ik constant moe ben. Maar omdat ik te vaak tegen mijn oudste dochter moet zeggen; "Sorry lieverd, mama kan dat niet. Dat doet teveel pijn".

Ik heb het lang kunnen camoufleren. Iedere keer dat ze vroeg om haar te helpen met haar schoenen en ik me moest bukken, dan voelde ik hoe mijn buik in de weg zat. Maar koppig - zoals ik ben - hielp ik haar. Als ze huilend nood had aan een knuffel dan til ik haar op, ook al voel ik hoe mijn buikspieren tegenspannen en niet akkoord zijn met mijn actie. Als ze wil dat ik bij haar in bed kruip om nog een verhaaltje te lezen, dan klim ik het bed op een minder elegante manier in, wetende dat het verschrikkelijk lastig gaat zijn er weer uit te geraken.

Al die tijd heb ik de zogezegde storende pijn kunnen verbijten, zelfs negeren. Maar vandaag de dag voel ik dat ik het niet meer kan. Dat ik moe ben, fysiek en mentaal. Dat ik nood heb aan dutjes. Dat ik het liefst van al de deur dicht trek en slaap. Ik voel hoe kort ik sta, hoe hard ik moet proberen begripvol te blijven. Want zij kan hier niets aan doen. Zij is mijn kind, zij wil spelen, zij wil mama. Zij wil ravotten, ons verkleden, samen fietsen. En ik kan alleen maar zeggen dat ik al die dingen niet meer kan.

En dat gevoel, dat is verschrikkelijk. Haar nu dingen te moeten ontnemen omdat mama zwanger is. Ze neemt het me niet kwalijk. Want zo fantastisch is ze dan. Begripvol en één en al empathie. Ze helpt me met mijn schoenen aan te doen, terwijl ik me amper kan bukken om haar te helpen.

Ze merkt dat ik plots veel sneller boos wordt, ik zie het aan haar blik. Dat ze niet goed begrijpt waarom ik plots zo snel geïrriteerd geraak, want ze doet toch niet plots anders? En toch, toch vergeeft ze het me als ik nadien sorry zeg. Als ik haar uitleg dat het mama haar schuld is, dat mama moe is, dat mama pijn heeft. En dat mama eigenlijk geen recht heeft om boos te zijn op haar. Iedere keer weer vergeeft ze me. Zonder tegenstribbeling, zonder boe of ba.

Mentaal ben ik moe, fysiek ben ik op. En ergens maakt me dat bang. Want is dit nu hoe het de komende maanden zal zijn? Ga ik even geïrriteerd rondlopen door slaaptekort met een baby in huis? Angst, dat ik dan ook weer alles op haar ga uitwerken. Dat ik dan ook constant ga moeten zeggen, mama kan niet liefje, ik moet zorgen voor de zus.

Helaas heb ik geen glazen bol waardoor ik al een blik zou kunnen werpen. Wat had ik dat graag gehad. Maar na vandaag ben ik niet langer koppig. Ik aanvaard dat ik nu eenmaal moe ben, dat dit normaal is en dat dit mag. Een uurtje extra schermtijd, de lat wat lager leggen voor mezelf, een koekje meer toestaan en klaar. Mezelf weer herladen, zodat ik klaar ben voor de komst van de baby en nog kan genieten van de tijd met mijn oudste.

En minder streng zijn voor mezelf, das ook een eis die ik mezelf opleg de laatste weken...