Waarom papa onze held is.

Veel te vaak zien we alles vanzelfsprekend: ons huishouden, de opvoeding van onze dochter, onze relatie, ons leven. Ons leven is zoals elk ‘normaal’ gezin. We doen geen al te zotte dingen. We gaan werken, we zorgen voor onze dochter en ’s avonds genieten we samen, lekker cliché, van een aflevering ‘Familie’.

Maar dan realiseer ik mij dat jij toch een grote oorzaak bent, waarom ons huishouden zo goed draait. Dat jij een belangrijke reden bent, dat deze mama, deze vrouw, het leven is waar ze gelukkig mee is. En ik realiseer me dat ik dit veel te weinig zeg. Of toch, dat ik veel te weinig zeg hoe hard ik apprecieer wat jij doet voor mij/ons.

We kennen elkaar van het middelbaar, zijn samen afgestudeerd en hebben samen nog liggen spijbelen in het park. Wie had ooit gedacht dat we zes jaar later ons ja – woord zouden geven? Samenwonen was geen harde taak voor ons. We waren al snel op elkaar ingespeeld. We kunnen soms botsen (hevig botsen!), maar we vergeven ook snel. Samen zijn we doorheen de jaren gegroeid tot een sterk koppel die samen voor dingen gingen. Ook toen we besloten om een extra personage in ons leven toe te voegen.

Je was nerveus, je vond het hele zwangerschapsgebeuren spannend. Ik heb je geregeld moeten intomen om te kalmeren of rustig te blijven. Ik mocht van jou niet teveel trappen doen, mocht niet te lang in de zon blijven zitten,… Ons kind was nog niet geboren of je was de overbezorgde papa, die ik altijd in je had gezien. Daarom, wanneer onze dochter dan eindelijk ter wereld kwam, heb ik me nooit geruster gevoeld dan toen ze in jouw armen lag. Vanaf haar eerste adem was je daar. Je stond klaar om haar het leven te geven dat ze verdiend. Jouw toewijding aan haar, aan mij, aan ons gezin was, en is nog steeds, groot. Vanaf dat moment was je al de papa die onze geweldige dochter verdiend.

Maar de realiteit, het echte leven hield ons veel te snel in. Zo snel dat we soms vergeten stilstaan bij wat we hebben, en dan vooral wat ik en onze dochter hebben: een held.

Dus bedankt daarvoor. Je betekent ongelofelijk veel voor ons.

Op sommige ochtenden, kom je na je nachtwerk thuis, opgewacht door een ongeduldige peuter en een zenuwachtige echtgenote die haar haast om op tijd te zijn. Zonder gemor of gezeur pak je onze dochter op en doe je haar schoentjes aan. Je neemt haar jasje. En op dat moment voel ik letterlijk de stress van mijn schouders vallen. Jij bent er. Ik voel me weer rustig worden. Ik vertel je dit nooit face – to – face. Want daar heb ik soms de tijd niet voor. Het spijt me, dat ik dit nog nooit eerder gezegd heb. Hoeveel deze kleine actie voor mij betekend. Maar, uit de grond van mijn hart: woorden kunnen niet omschrijven hoeveel dit effectief betekent voor mij.

Bedankt dat jij de sterke van ons twee bent, vooral tijdens mijn momenten van zwakte. Mijn momenten van zwaktes waarvan niemand weet heeft. Behalve jij. Jij ziet ze, herkent ze. Je hoort in mijn stem als ik mijn geduld stilaan verlies. Jij ziet aan mijn houding hoe moe ik soms ben. Ik doe me sterker voor dan dat ik ben. Maar jij weet beter. Jij herkent de momenten dat ik op breken sta of wanneer ik niet langer iets kleins kan verdragen. Jij bent diegene die me dan vastpakt, terwijl ik in eerste instantie dit dan niet wil, want zo koppig ben ik dan ook. Jij weet dat ik na vijf seconden morren me overgeef aan het veilige gevoel in jouw armen en jij voelt hoe ik de rust terug vindt. Jij verplicht me te gaan liggen in de zetel en neemt werk over. In dat moment hoef ik niet langer ‘de supermama’ te zijn.

Bedankt voor alle kleine dingen die je dagelijks doet voor mij. Van de vuilzakken buiten zetten tot het vervangen van de WC – rol. Die kleine dingen die ik vaak vergeet, maar waarbij ik even moet lachen als ik realiseer dat jij ze al gedaan hebt.

Maar vooral een extra, dikke, vette bedankt om de fantastische vader te zijn, die ik altijd heb geweten dat je zou zijn. Ik zou nooit met je zijn getrouwd moest ik niet geweten hebben hoe geweldig je deze rol zou aannemen. Maar toch maakt mijn hart iedere keer een sprongetje van geluk als ik zie hoe goed jij bent met onze dochter. Jij zorgt er mee voor dat onze dochter zich gesteund voelt en dat ze de wereld aankan. Ik ben zo blij dat jij de persoon bent, waarmee ik dit ouderschapsavontuur ben aangegaan. Dat ik mijn leven mag delen met het jouwe. Jouw vader instinct en jouw liefde voor haar, tonen mij nog iedere keer hoe geweldig jij bent.

Dus voor al die miljoenen dingen die je doet, voor haar, voor mij voor ons: bedankt. Ik ga het nog vaak genoeg vergeten face – to – face te zeggen, maar moest je er ooit aan twijfelen hoe een fantastisch mens je bent, lees deze dan terug.

Jij bent onze held, jij bent verdikke ongelofelijk.