Wanneer één centimeter maar niet vooruit lijkt te gaan. Bevallig van 36 uren. - bevallingsverhaal 1
Toen ik enkele weken geleden mijn bevallingsverhaal online smeet op smotherhoods kreeg ik ontzettend veel reacties van andere mama's, vooral dan over het feit hoe verschillend die van hen was geweest. Aangezien ik op smotherhoods niet alleen mijn online dagboek als mama wil bijhouden, maar ook (nieuwe) mama's een brede kijk wil geven over alles omtrent het moederschap, besloot ik te starten met een nieuwe column. Na de bijzondere mama - reeks, post ik nu ook een reeks van verschillende bevallingsverhalen.
Na negen maanden een hemelse zwangerschap gehad te hebben zonder kwaaltjes, braken mijn vliezen op 19 juli om kwart na zeven 's morgens. Mijn bevallingsavontuur begon. Ik voelde op dat moment blijdschap en een heleboel zenuwen. Ik maakte mijn partner wakker met de aankondiging dat het zover was.
'Is het echt?', reageerde hij.
'Ja', antwoorde ik. 'Mijn water is gebroken en ik kan het niet tegenhouden'.
'Oh, ik voel het', zei hij.
Ik stond op, douch me ter opfrissing en maakte me klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik trok nog snel de lakens van het bed, stak ze in de wasmachine en mijn partner verwittigde zijn broer, die meteen afkwam. Ik voorzag ons drietjes nog van een ontbijt en besloot dan dat het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan.
Een centimeter
Omstreeks twintig na negen kwamen we aan in het ziekenhuis. Na het inchecken werd ik naar de verloskamer gebracht. Eens binnen geïnstalleerd realiseerde ik me dat het vanavond, eindelijk, zover was. Binnen enkele uren zou ik onze zoon vasthouden in mijn armen.
Op de kamer kwam een vroedvrouw het intake gesprek doen en sloot ze me aan op de monitor, ter observatie. Ik had één centimeter opening, maar ze stelde me gerust dat het inderdaad begonnen was en dat ik tegen de avond mijn zoontje wel zou hebben, fysiek dan. Ze vroeg me of ik al last had van weeën. Ik vertelde haar dat ik gisteren wel al enige buikpijn had gehad. Waarop zij antwoordde dat dat goed was.
De uren gingen voorbij en de weeën werden heftiger. Na de middag kwamen ze nog eens controleren hoever mijn ontsluiting was. Nog steeds één centimeter. Volgens de monitor waren mijn weeën effectief begonnen maar nog niet actief genoeg voor ontsluiting. Mijn partner en ik genoten nog even extra van de laatste momenten met ons tweetjes. Want vanavond zouden wij met drie zijn. Wij met ons zoontje.
Powernap
Zeven uren later - 20:00 om precies te zijn - bleek ik nog steeds maar één centimeter ontsluiting te hebben.
'Het is nog niet voor vanavond zeker?', vroeg ik, lichtjes teleurgesteld. Maar de vroedvrouw zei dat het ineens snel kon gaan.
Bij de wissel van shiften kwam de nachtverpleegkundige zich voorstellen en checkte ze hoe het met me ging. Ik had alles onder controle, kon de pijn nog aan maar voor mij mocht het wel gaan gebeuren. De verpleegkundige verzekerde me dat het goed zou komen, dat ik nog even geduld moest hebben en dat ik hoogstwaarschijnlijk tegen morgenvroeg zou bevallen. Mijn partner en ik keken naar elkaar, beide konden we niet wachten op dat moment.
'Doe alsof je thuis bent', zei de verpleegster. 'Trek alle kasten maar open en neem wat je nodig hebt'.
Zoals ons opgedragen werd trok mijn partner meteen alle kasten open en kwam zo op het extra bed. Hij zei dat hij even zijn ogen zou toedoen en dat ik hem meteen moest wakker maken als er iets was. Ik begreep dat hij even nood had aan een dutje, het was voor hem ook een lange dag, vol spanning en emotie geweest.
De weeën werden heviger en intenser. Ik dacht op dat moment: dan toch, ze zullen nog gelijk krijgen dat ik onze zoon geboren wordt tegen de ochtend. Ik probeerde ook nog wat te rusten aangezien ik toch al 24 uren bezig was. Mijn lichaam vroeg een heleboel energie, maar ik had nog geen besef hoe meer ik van mijn lichaam zou vragen tijdens de volgende uren.
Weeënversnellers
's Nachts, om drie uur, schoot ik wakker van de intense pijn. Ik belde voor de verpleegkundige en maakte mijn partner wakker. Ik vroeg om het bad te laten vollopen zodat ik er nog even in kon. Baden in het warme water deed zo een deugd aan mijn rug. Rond kwart na vier kwam ik eruit en besloot nog een beetje te rusten. Ook mijn partner deed hetzelfde.
Vier uren later kwam de vroedvrouw binnen en vroeg me hoe het ging. Het ging niet goed. Ik voelde me op en vroeg of we het hele proces niet konden versnellen met medicatie. Maar volgens de vroedvrouw was het nog te vroeg daarvoor om de dokter van wacht te bellen, het was namelijk zaterdag. In de plaats daarvan zou ze nog eens kijken hoever ik stond met mijn ontsluiting. Nog steeds: één centimeter.
Ze controleert de monitor maar begrijpt zelf niet goed hoe het kwam dat ik effectief weeën had en geen enkele vooruitgang daar beneden. Ze belooft me te kijken wat ze kan doen en verlaat de kamer.
Twee uur later keert ze terug met medicatie. In samenspraak met de gynaecoloog van wacht beslissen ze om weeënversnellers toe te dienen. Zo hopen ze dat mijn ontsluiting beter zal verlopen. Maar ze waarschuwt me ook dat de weeën nog heviger zullen worden. Hierdoor begin ik een epidurale toch in overweging te nemen. Maar ik stel me luidop de vraag dat ik dan ook zo lang ga moeten wachten aangezien het weekend is. De epidurale kan op het moment zelf nog gestoken worden, verzekert ze me, want er is een anesthesist aanwezig. De medicatie wordt toegediend.
'Nu zal het niet lang meer duren'
'Ik hoop het, want ik zit hier al 24 uren...'
Epidurale
Rond 13 uur in komt de vroedvrouw binnen ter controle van mijn ontsluiting, nog steeds één centimeter! Ze verhoogt de medicatie. Mijn partner is ondertussen even over huis voor een douche en propere kledij. Wanneer hij terug is, vraag ik hem of hij het oké zou vinden moest ik toch voor een epidurale gaan. Uiteraard vindt hij dit geen probleem, alles om mij niet te hoeven zien pijn lijden. Maar hij benadrukte me wel dat ik dan niet in bad zou kunnen bevallen, wat ik wel graag had gedaan.
Ik twijfelde maar hakte al snel de knoop door. Ik belde voor een epidurale.
De vroedvrouw begreep mijn vraag aangezien ik al meer dan 24 uur weeën had. Een half uurtje later kwam de anesthesist binnen die de epidurale zou steken. De eerste keer stak ze in mijn bot, dus moest ze nog een tweede poging doen. Ik was opgelucht dat ik nu minder zou gaan voelen van de weeën. Volgens mijn partner viel ik toen als een blok in slaap.
Om 15 uur kwam er schot in de zaak: er was drie centimeter opening!
De laaste loodjes
Het werd 17 uur wanneer ik vijf centimeter ontsluiting had, een uur later zaten we aan acht. Het einde was in zicht en ik lachte, zo gelukkig was ik. Maar ondanks de epidurale begon ik weer hevige pijn te voelen. Onze zoon was daarbinnen aan het duwen om ter wereld te komen en ik moest dit tegenhouden. Ondanks de epidurale was dit geen lachertje en huilde ik van de pijn. Maar ik realiseerde me dat ik bijna mijn zoontje zou kunnen vasthouden en dit hielp me door deze intens, moeilijke moment.
Om 20:00 had ik dan eindelijk tien centimeter ontsluiting. Ik huilde nog steeds, maar nu van geluk. Een uur lang had ik het persen moeten ophouden en nu zou ik eindelijk mogen gaan persen.
De vroedvrouw belde de gynaecoloog en die zei me wat ik moest doen. Na vijftig minuten persen was mijn zoontje daar. Liam werd geboren met een gewicht van 3,300 kilogram en 49 centimeter. Een gezonde, prachtige zoon. Eens ze mijn zoontje voor de eerste keer overhandigde huilde ik opnieuw van geluk, en hoe cliché het ook klinkt; ik vergat meteen alle pijn van de afgelopen dagen. De volledige 36 uren vervaagden als sneeuw voor de zon en het leek alsof ik maar een paar minuten werk had gehad. Maar of ik het nog een keer zou willen overdoen?! Geen idee. Op dit moment pas ik daarvoor. Maar wie weet, ooit in de toekomst.