Wanneer de hoop op een zwangerschap verdwijnt.

Mei 2016.

Binnen een dikke maand trouwen we. Mijn spiraal is er ondertussen enkele dagen uit. Nadat we de eerste keer seks hebben gehad voel ik dat ik zwanger ben. Dat kan toch niet anders?! Na de seks heb ik mijn benen in de lucht gegooid, want ik las ergens dat dit bevorderlijk is voor de slaagkansen. Dus daar lig ik, tien minuten met mijn benen in de lucht. Mijn verloofde vindt het een gek zicht, maar hij babbelt met me de gedurende tien minuten. Want ook hij wil zo snel mogelijk een kindje. Op huwelijksreis hebben we elke dag seks, zelfs zo een drie keer per dag. En vier dagen voor mijn maandstonden zouden plaatsvinden kopen we op het resort een zwangerschapstest. Enthousiast openen we de verpakking en plas ik op het staafje. Niet zwanger.

Juni 2016.

Op huwelijksreis leerden we een koppel kennen die ons vertelde dat ze al drie jaar probeerde zwanger te geraken. Drie jaar! Mijn hart breekt als ik de pijn in haar ogen zie. Zou het bij ons ook zolang duren?! We komen al snel tot het besef dat drie keer seks hebben geen nut heeft. Iets van losse flodders… Op het einde van de maand zie ik de rode cirkel op de kalender staan. Nog zes dagen en mijn maandstonden zouden komen. Of niet? We kunnen niet wachten en ontdekken dat onze aptoheek thuis een zwangerschapstest heeft die een week voor de maandstonden kan zeggen of je al dan niet zwanger bent. Enthousiast openen we de verpakking en plas ik op het staafje. Niet zwanger.

Juli – augustus 2016.

Ik doe mijn zwangerschapstesten nu stiekem, zonder medeweten van mijn echtgenoot. Tegen het einde van de maand koop ik stiekem een zwangerschapstest, want de laatste keren zag ik de pijn in zijn ogen. Bij elk negatief resultaat zag ik zijn teleurgestelde blik. Dus wanneer de test toont dat we niet zwanger zijn steek ik de test diep in de vuilzak. Zodat hij hem zeker niet te zien krijgt. Wanneer hij tegen het einde van de maand dan vraagt of ik me anders voel reageer ik nonchalant; ‘het zal niets zijn want ik voel dat mijn maandstonden komen’. Ik doe alsof ik het zogezegd voel, maar ik weet het. Want ik herinner de zwangerschapstesten in de vuilzak.

September 2016.

Tijdens een vrijgezellenweekend ontmoet ik Carolien. Ze is zwanger, trimester drie. Binnen twee weken is ze uitgerekend. Ik beken haar dat ik en mijn man proberen zwanger te worden. Dat we nog maar drie maanden aan het proberen zijn, maar dat de moed me in de schoenen zakt. Ze vertelt me over een ovulatietest, een staafje waar je elke dag op plast en die je aan de hand van een smiley aangeeft dat je vruchtbaar bent. Wanneer ik thuiskom van het weekend vertel ik mijn man hierover en de volgende dag heb ik de test in huis gehaald. Best duur, maar hé als het kan helpen. Dus na mijn maandstonden van die maand, want weer ben ik niet zwanger, start ik met de ovulatietest.

Oktober 2017.

Ik pas de ovulatietest elke ochtend toe. Bij de eerste smiley spring ik een gat in de lucht en vertel ik mijn man dat het zover is. We beginnen er meteen aan. De dag nadien weer. De derde dag geeft mijn echtgenoot aan dat hij het vreemd vindt, seks hebben omdat een staafje een smiley geeft. Het voelt als een slag in mijn maag aan. Waarom doet hij nu zo moeilijk? Hij wil toch ook zo snel mogelijk een baby?!

Hoe kan dit weer een negatieve test zijn? Ik doe alles wat de boeken voorschrijven. Ik volg mijn cyclus en heb seks op mijn meest vruchtbare dagen?! De afgelopen maanden had ik hoop. We probeerden de afgelopen vijf maanden zonder enige vooruitgang. De leegte breekt me. De hoop verdwijnt. En ondertussen zie ik overal op sociale media meiden een zwangerschapsaankondiging doen. Ik ben boos en jaloers. Ik ben zelfs niet beschaamd om tegen mijn vriendinnen mijn ongenoegen te uiten; hoe komt het dat zo een koppels zwanger geraken? Die koppels die net bij elkaar zijn of die een knipperlicht relatie hebben?! Het meisje dat al tien keer bedrogen is geweest? Waarom zij wel, en wij niet?!

Waarom faalt mijn lichaam? Waarom kan het niet gewoon doen waarvoor het gemaakt is? Baby’s krijgen? Ik weet niet wat ik nog meer kan doen om mijn lichaam te laten doen waarvoor het dient. Ik kan alleen maar concluderen dat ik niet goed genoeg ben. Dat ik weer maar eens faal.

De afgelopen maanden voelde ik het, ik merkte op dat ik andere dingen voelde en was ervan overtuigd dat dit symptomen waren. Ik checkte Google en was zeker van mijn zaak. Ik was zelfs na een negatieve zwangerschapstest een paar dagen overtijd. Ik kocht geen tweede test want ik leefde op hoop. Zolang die tweede test geen negatieve resultaten konden aantonen kon ik geloven dat ik zwanger was. Enkele dagen later stond ik op en ging ik naar het toilet. Maar ik voelde gewoon dat wanneer ik zou plassen ik een rode kleur zou terugvinden op het papier. Gelijk had ik.

Zou ik onvruchtbaar zijn? Zou ik nooit een baby van mezelf hebben? Zou ik een lang traject moeten aangaan waar ik toen nog geen kennis van had? Zou ik datgene wat anderen leek te lukken, niet kunnen? Zou ik de komende jaren elke maad hopeloos wachten op een positieve test?

November 2017.

We besloten op de pauzeknop te duwen. We hielden een break. We hadden even genoeg van alle stress, verloren hoop. Deze maand zouden we genieten van ons leven als koppel. We gingen uit, kwamen dronken thuis. We hadden seks, zonder stil te staan bij een eventuele zwangerschap. In plaats van mijn benen omhoog te leggen na de seks viel ik in mijn echtgenoots armen in slaap. We keken samen films en maakte plezier. En op een avond lag ik in de zetel en bedacht ik me; waar zijn mijn maandstonden? Ik checkte bij een vriendin die een gelijkaardige cyclus had. Zij had ze al enkele dagen. Een voorzichtig sprankje van hoop. De volgende avond vertrok mijn man op avondtoer en ging ik een zwangerschapstest halen. Daar zat ik alleen op mijn toilet. De drie langste minuten van mijn leven. Ik was zwanger.

Ik besef dat ik ‘maar’ zes maanden heb moeten wachten op een positieve zwangerschapstest. En ik besef dat sommige mensen zullen denken; ‘God, ze weet niet wat wachten is’. Maar daar vergis je je in. Ik heb inderdaad ‘maar’ zes maanden moeten wachten. Maar ik heb zes maanden de teleurstelling, tevergeefse hoop en pijn gevoeld. Ik heb maar zes maanden deze gevoelens gekend. Maar ze waren er effectief. Mijn verhaal kent inderdaad een happy ending en ik weet dat dit er voor vele koppels niet is.

Mijn hart gaat naar alle mama’s die langer hebben moeten wachten of die de dag van vandaag nog steeds wachten. Die mama’s die nog steeds proberen te functioneren in het dagelijkse leven en binnenin kapot gaan van pijn en ongeduld.

Want geen enkel koppel verdient het om deze te moeten doorgaan. Niemand kan hun pijn voelen. Niemand kan hen trooste of zekerheid geven. Want dat is de keerzijde, er is helaas geen glazen bol die je vertelt wanneer het zover zal zijn en dat maakt het proces eens zo pijnlijk.