Wat als ermee stoppen een optie wordt.

Terug naar de basis, een reality check.

Smotherhoods bestaat in oktober drie jaar. Alhoewel ik met veel plezier dit avontuur ben gestart moet ik bekennen dat ik niet altijd de juiste keuzes heb gemaakt doorheen de afgelopen jaren. Van sommige dingen heb ik spijt, van andere totaal niet. Ik heb de laatste tijd ontzettend veel gedacht: waarvoor doe ik het nog? Breng ik effectief nog iets bij? Misschien wordt het tijd om de realiteit onder ogen te zien en er mee te stoppen.

De eerste woorden

Het was september 2018 toen ik op het bed lag in een donkere hotelkamer. Annabel was iets ouder dan één en we waren op vakantie in het warme Djerba. Terwijl zij wat slaap inhaalde tijdens haar dagelijkse middagdut lag ik op het bed. Ik en mijn man hadden een beurtrol. De ene middag bleef hij bij haar en dan was het weer aan mij. Alhoewel onze hotelkamer zich situeerde op de benedenverdieping, vlak aan het zwembad, was er geen haar op ons hoofd dat overwoog haar alleen te laten. Daarvoor waren we te overbezorgd. Dus hadden we deze regeling uitgestippeld. Die middag lag mijn man aan het zwembad en waakte ik over Annabel.

Aangezien het donker was had ik me op het bed gelegd en onder het laken scrolde ik wat over mijn GSM. Om de één of andere reden begon ik te typen in mijn notities. Over mijn gevoelens en ervaringen de afgelopen maanden als moeder. De woorden die verschenen, bleken later mijn eerste blog te worden. Ik was altijd iemand geweest die moeilijk uitsprak wat ze voelde. Op papier leek alles veel beter te gaan. Als kind schreef ik in dagboeken maar nu als volwassen vrouw, als moeder, wou ik meer. Maar mijn teksten publiceren, openstellen naar vrienden, kennissen en zelfs onbekende, was nog een stap verder. Een stap die ik begon te overwegen daar op vakantie.

Mijn eerste grote stap was mijn gedachten te delen met mijn echtgenoot. Want geloof het of niet, zelfs in een relatie van acht jaren, was dit voor mij niet vanzelfsprekend. Maar als er één ding is waarvoor ik mijn man onvoorwaardelijk graag zie, dan is het wel omdat hij altijd in mij gelooft, wat ik ook van plan ben.

De geboorte van Smotherhoods

Een maand na thuiskomst ging ‘Smotherhoods’ online. Met een bang hartje publiceerde ik mijn website en blog. Het eerste jaar publiceerde ik meerdere keren per week een blogpost. Over mijn gevoelens, twijfels of zorgen, over mijn avonturen. Al snel leek ik mij te focussen op de beleving van mij als mama en niet zozeer op de ontwikkeling van mijn dochter. In de eerste maanden van mijn moederschap had ik zo gesukkeld en zat ik op bepaalde momenten diep. Ik ontdekte dat ik mama’s een platform kon aanbieden, herkenning, een bevestiging dat ze niet abnormaal bleken te zijn. Maar dat ze gewoon mama’s zijn. Normale mama’s.

Doorheen de jaren ontmoete ik veel mama’s die mij aanspraken, via sociale media of zelfs in het echt. Die zich gehoord en begrepen voelde door mijn teksten. En dat is het allermooiste compliment dat ik kan krijgen. Ik ben nooit gestart met de intentie dat ik hier rijk mee zou willen worden.

Mijn doel was mama’s behoeden te voelen wat ik toen voelde. Dat zij nooit of toch minder snel de mama op de keukenvloer zouden zijn, overtuigd dat ze iets slechts deden.

Pauze

Mijn blog verbreedde zich naar organisaties en activiteiten. Er kwam een community en workshops. En alhoewel ik met veel plezier mijn energie stak in deze initiatieven werd het me al snel duidelijk dat ik mijn basis uit het oog verloor. Ik verlegde mijn energie in andere dingen om ‘Smotherhoods’ levend te houden, actief en bekender. Maar vaak genoeg bleef ik achter met een wrang gevoel. Want ik bereikte niet wat ik in eerste instantie wou bereiken. Ik verloor mijn doel uit het oog. Dus ik nam een pauze.

Door familiale omstandigheden ging ik offline. Mijn gezin had mij nodig, dus de blog ging even on hold. Ik besefte maar al te goed dat dit negatief zou zijn voor de content van mijn blog. Maar in het leven moet je prioriteiten stellen en op dat moment was dat mijn gezin. Maar ook deze ervaring maakte mij als mens en moeder rijker. Dus toen de privé – situatie ging liggen, kon ik herstarten waar ik gestopt was. Ik voelde al snel dat ik mama’s onderweg verloren was. Sommige waren me beginnen volgen omwille van wedstrijden waarbij ze iets konden winnen. Anderen hadden de weg naar Smotherhoods gevonden en bleven. Maar dat deel zal altijd minder opwegen dan de tijdelijke bezoekers. Die toegeving aan mezelf was teleurstellend, uiteraard. Maar ook dat maakte van mij een nuchter persoon. Want alhoewel ik graag in een ander leven Disney – prinses was geweest, leun ik nogal graag naar de realiteit; zo staat het ervoor, zo is het.

Mijn intentie

Maar doorheen deze periode bleef ik wel geloven in mijn teksten en de invloed die ze kunnen hebben op nieuwe mama’s en de herkenning die ze kunnen bieden aan mama’s die me zijn voor gegaan. Uiteraard focuste ik me vooral op de eerste groep, maar God wat voelt het fijn als mama’s die tien of twintig jaar ouder zijn me vertellen dat ze zich herkennen in mijn verhalen. En dat ze zo blij zijn dat ze hierdoor nog steeds het gevoel hebben van; hey, ik was misschien toch niet zo abnormaal toen? Dit jaren later.

Die ingesteldheid vond niet langer plaats openbaar, op de blog of op het internet. Maar vooral achter de online schermen. Dat proces speelde zich af in mijn keuken of in de zetel. Achter mijn laptop weliswaar zonder dat iemand er ooit van had gehoord. En dit proces uitte zich in een boekvorm, of dat is toch de bedoeling. De afgelopen jaren startte ik verschillende avonturen. De ene al met wat meer succes dan de andere. Ik heb energie verloren, ontzettend veel energie. Aan dingen waar ik misschien, achteraf gezien, nooit aan had moeten beginnen. Daar zou ik me voor willen excuseren, maar eigenlijk zou dat fout zijn. Want fouten maken mag, ook ik, al zal ik dat niet snel verbaal uitspreken.

Dus ja, het wordt tijd dat ik een nieuwe weg insla met Smotherhoods. Dat ik keuzes ga maken. Dat ik veranderingen teweeg ga brengen. Want dat is nu eenmaal het leuke aan de afgelopen twee jaar. Ik heb dingen gedaan, met succes of allesbehalve. Maar ik heb geleerd. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat jij blijft volgen. Als de reden hiervoor is dat je herkenning vond in mijn teksten, dan kan ik je verzekeren dat het de moeite is om te blijven. Deed je het voor de leuke win – acties dan kan ik je aanraden meteen te stoppen. Want ik ga terug naar de basis, daar naar het moment in die hotelkamer. Naar het begin. Mijn pure intentie. Niet meer en niet minder.