Wat ik in de afgelopen 20 maanden geleerd heb.

Mijn dochter wordt bijna twee. Nog welgeteld twee maanden en ik mag haar alweer een verjaardagskroon opzetten. Is het dan nu toegelaten om open een verjaardagsfeestje te organiseren?! Ben er stiekem al maanden mee bezig… Het is nog niet zover, of ik voel mij al een emotioneel wrak. Wie had het ooit gedacht, dat ik Stephanie, de losbandige jonge meid, die de volwassenheid nooit leek te vinden, binnen twee maanden de geboorte viert van haar dochter. De tweede!

Al (bijna) twee jaar lang deel ik lief en leed met mijn favoriete mensje op aarde. Zucht. En terwijl mijn hart overstroomt van trots en liefde, moet ik ook eerlijk toegeven;

it’s been a hell of a ride!

Wat heb ik de afgelopen twee jaar geleerd. Over mezelf als mens, vrouw, als mama.

In aanloop van de tweede verjaardag deel ik dan ook graag mijn mama – lessen met jullie mee. Hier gaan we.

Slaap is geen basisbehoeften

Wat een luxe als Annabel een avondje op logé gaat. Alsof je op een hele andere manier slaapt als het kind van huis is. Annabel is zeker geen ‘slechte’ slaper. Ze huilt soms, brabbelt, of soms hoor je haar zelfs zo weinig dat ik begin te panikeren of ze nog wel ademt. En toch slaap ik sinds de komst van mijn dochter maar half. Alsof ik constant onder waakstand sta. Ogen toe en oren wagenwijd open.

In het begin wist ik dat slaap iets miniems zou zijn en dat het even zou duren voor ik ooit nog mijn slaap zou terugkrijgen. Ik voelde me vaak een wrak, met een gigantisch slaaptekort. Maar ik hield me steeds voor dat het zou beteren. Als Annabel ’s nachts zou doorslapen, ik ook. (bijna)

Twee jaar later weet ik wel beter. Slaap is niet langer een basisbehoefte. En dan heb ik het vooral over de hoeveelheid slaap. Je hoeft niet lager een nachtrust te hebben van acht uren. Die automatische mama – piloot die draait door. Die eerste postnatale weken gaven mij het gevoel alsof ik het nooit zou kunnen; functioneren met zo weinig slaap. Maar op dit moment weet ik beter.

Het ‘slaap als de baby slaapt’ – advies telt ook nu nog. Doet mijn peuter een middagdutje, dan kan ik mij gerust ook neerleggen. Waarom niet? Wanneer mijn peuter beslist dat het dutjes tijd is en ik leg me erbij, dan danken mijn lichaam en oververmoeide geest me.

Hulp zoeken is geen blijk van falen

Ik kamp al enkele jaren met een (laat het me zo noemen-) angststoornissen. Deze uiten zich dat ik begin in onbekende situaties , aanwezigheden of omgevingen snel te panikeren . Dingen waar ik me niet vertrouwd in of bij voel, zorgen ervoor dat ik in alles iets slecht of gevaarlijk zie. Ik heb jarenlang dit probleem verzwegen of genegeerd. Maar door dit te doen werd het probleem alleen maar erger.

Tot ik op een bepaald moment me realiseerde dat dit niet oké was voor Annabel.

Ik moest professionele hulp zoeken. Want als ik er niets aan zou doen zou dit alleen maar escaleren. En dit wou ik niet meegeven aan mijn dochter. Ik wou dat zij een sterk, zelfzeker voorbeeld zou krijgen. Omdat te bereiken moest ik dus om hulp vragen.

Ondertussen heb ik die hulp gevonden. En het mag gek klinken: het gaat tien keren beter met mij. Een gezonde, goede mama heeft ook zoveel meer positieve invloed op haar kind. Ik heb geleerd dat hulp zoeken geen blijk van falen is, integendeel. Ik ben op weg om een betere versie van mezelf te worden, en daar kan mijn dochter alleen maar voordeel uit halen.

De ‘ik’ in mama verdwijnt niet

Ik hoor bij samenkomsten van nieuwe mama’s vaak dat ze verwachten dat ze de eerste maanden fulltime mama zullen zijn. Alle rest denken ze in een schuif op te bergen. En ik geef toe, het echte leven lijkt even te stoppen tijdens die eerste weken. De rekeningen doen er niet toe, het opzeggen van dat abonnement of andere futiliteiten. Maar jijzelf, jij als persoon kan je niet zomaar opbergen.

Je kan jezelf als mens niet opbergen in de kast en de moederrol aannemen. Je kan niet als de baby slaapt dan weer snel even je ‘ik’ jasje aandoen. Je moet leren combineren. Ja, je bent mama en je baby is je prioriteit. Maar je bent nog steeds mens. En mama worden zorg voor een fantastisch grote impact op jou. Geef jezelf dan ook wat aandacht.

Schuldgevoelens zijn gratis

Schuldig omdat je een avondje uit gaat? Schuldig omdat je het gevoel hebt dat je peuter alleen heeft moeten spelen omdat jij het huishouden deed? Schuldgevoelens omdat je een avond ‘blij bent dat je kindje in bed ligt en je even kan relaxen? Been there, done that.

Schuldgevoel is er snel, het ontwikkeld (veel te) gemakkelijk en het kost geen moeite. Schuldgevoelens zijn gratis.

Maar ook onnodig.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat realiseer ik me maar al te goed. Want nog steeds denk ik: is het wel oké dat ik Annabel laat overnachten bij de oma zodat ik haar dan niet over en het weer moet brengen de dag nadien? Is het wel oké dat ik later blijf werken, overuren maak, zodat ik in de vakantie iets langer verlof kan nemen om bij haar te zijn? Is het wel oké dat ik haar potjesvoeding geef omdat ik snel met haar wil vertrekken naar hier of daar?

Maar ik weet ook dat ik mijn best doe. Ik twijfel soms aan mezelf als mama, wie niet? Maar ik weet ergens echt wel dat ik alles doe wat ik kan. Niet elke dag. Er zijn ook momenten dat ik bij mezelf denk: deze pak je verkeerd aan. Maar ik doe mijn best.

Schuldgevoel toelaten is gevaarlijk. Het zorgt alleen maar voor zelfbeklag en een slecht beeld van jezelf als moeder. En voor wie? Je doet dit enkel jezelf aan. Alsof het de baby kan schelen dat je haar twee verschillende kousjes aan doet omdat je was niet deftig gesorteerd is. Alsof het je kindje iets kan schelen als je niet correct meer eten geeft in blokken van drie uur. Kinderen vergeven, zelfs als jij het moeilijk hebt jezelf te vergeven.

Introduceer

Mijn leven is na het krijgen van een baby niet gestopt. Ik ben nog steeds dansjuf, teamcoach, begeleidster, creatief, hulpvaardig, sociaal, … Ik ben nog steeds een vriendin, een echtgenote, een zus of dochter. Annabel is erbij gekomen. Mijn leven is niet blijven draaien rond alleen maar mijn kind.

Ik ga studeren, ik ga graag winkelen, ik ga met plezier werken en ik ben nog steeds trainster. En al die dingen die ik graag doe of ben verdwijnen niet. Annabel wordt hierin betrokken, geïntroduceerd. Annabel is een jaar lang mee naar de dansles gegaan.

Waarom niet? Zo ziet ze meteen wat haar mama graag doet. Van wat ze houdt. Het afgelopen jaar heb ik haar soms te vaak ‘klein’ laten zijn. Heb ik haar onderschat en dacht ik dat ze bijvoorbeeld enkel goed kon slapen in haar bedje, in haar donkere kamer. Gevolg is nu dat Annabel niet in haar buggy slaapt, of toch niet gemakkelijk. Het afgelopen jaar heb ik te vaak mijn planning laten afhangen van haar middagdutjes. Ondertussen zijn we dan ook beginnen oefenen op het slapen van de buggy.

Borstvoeding was een mooi avontuur

Mijn borstvoedingsverhaal kan je hier lezen. Maar dat het een avontuur was, dat kan ik alleen maar beamen. Ik heb tijdens clustermomenten vaak gezeurd. Wanneer mijn man meteen reageerde met 'ik denk dat ze honger heeft', kon ik hem soms wurgen (bij wijze van spreken!).

Maar nu ik terugkijk is dit met liefde, trots en dankbaarheid. Ik had nooit gedacht dat ik de mama zou zijn die zo hard zou vechten voor de borstvoeding. En nu nog mis ik het. Ik mis de intieme momenten, de momentjes enkel tussen ons tweetjes.

Het moment dat ik beslist heb om te stoppen met borstvoeding geven, had ik hier goed over nagedacht. En ik moet ook eerlijk toegeven dat er een last van mijn schouders viel. Zeker. Maar ik kijk er toch met heimwee op terug en dat had ik nooit durven denken.

Me and my baby

Ik heb dit al een keertje laten horen op mijn blog, maar het is zo belangrijk om te leven in het hier en nu. Ik ben niet meer dezelfde persoon als twee jaar geleden. Een proper huis is voor mij voldoende als de grond proper is. Ik hoef niet elke week meer mijn ramen te poetsen of mijn slaapkamer te doen.

Nu telt enkel 'me and my baby' & de echtgenoot uiteraard!

In de twee jaar heb ik geleerd dat het me niet kan schelen dat mijn dochter alle speelbakken leegmaakt, zolang ze zich maar amuseert. Soms word ik nog wel eens zot van alle rommel, uiteraard, Rome is ook niet op één dag gebouwd!

Zoiets als het 'moederinstinct'

In het begin van mijn mama - zijn was ik zo onzeker. Ik durfde niet voor mijn mening op te komen of tegen mensen in te gaan. Als ik dacht dat er iets was met Annabel maar de dokter sprak dit tegen, geloofde ik hem. Nu niet meer.

Ik heb geleerd dat er zoiets bestaat als moederinstinct. Ik weet dat ik niet altijd gelijk heb, maar met betrekking op mijn dochter zal je moeten wijken. Want ik kom op voor haar. Ik geloof dus oprecht in het zogezegd moederinstinct.

Ik ben er nog lang niet en in het mama - zijn heb ik nog een aantal jaren te leren. Maar ik kan tot nu toe meegegeven wat ik in die twintig maanden ben tegen gekomen. En ik kan je ook verzekeren dat ik uitkijk naar de volgende maanden, de volgende leerprocessen, de volgende avonturen. Ik zal er niet altijd klaar voor zijn, maar ik zie het zeker zitten. En nu... Nu heb ik een verjaardag te organiseren!