Who run the world? Moms!
Mama's zijn er in alle vormen en maten, in alle leeftijdscategorieën en met hun eigen specifieke manier van zijn. Maar twee dingen hebben we gemeen:
we zijn allemaal moeders,
en we doen verschrikkelijk hard ons best.
We werken. Of dit nu buitenshuis, fulltime gebeurd of thuis, werken doen we. Er staat elke dag eten op tafel (een afhaalpizza telt ook!), we entertainen onze kids een hele dag door, we doen de was en de plas, verversen luiers, ruimen op (inclusief dat verschrikkelijk speelgoed waarop je meer dan één keer trapt), we vullen de ijskast, zorgen dat de boekentasjes in orde zijn en hebben naast het moederschap nog een sociaal leven (kuch kuch...). Ja wij mama's werken.
We regelen het
Oké soms hebben we gewoon - eventjes - het recht om te zeuren, maar we regelen het. Omdat we het kunnen en omdat we het willen. Vanaf we beslisten om 'moeder' te worden, wisten we dat ons gezin op nummer één kwam te staan. En daarvoor doen we - echt waar - alles.
We moeten. We hebben een mama - verantwoordelijkheid die we fulltime met ons meedragen. En die mama - cape trekken we nooit uit. Ook niet als we zelf gaan slapen.Maar dankzij de hulp van ons team (partner, vriendinnen, familie) is het een stuk makkelijker hanteerbaar.
En eerlijk toegeven; de ene dag loopt het beter dan de andere, maar daar doet niemand moeilijk over, toch?!
Lange termijn goals
Zoals ik al zei, de ene dag lijkt onze mama - cape beter te passen dan de anderen. En soms zien we door het gras de bomen niet meer, maar we geven niet op. Never, jamais. We hebben onze lange termijn goals in het vizier, want het enige wat wij willen is dat onze kinderen gelukkig zijn. En dat maakt de 'moeilijkere' dagen ook iets makkelijker door te staan
Die mama - cape geeft ons voldoening. We weten voor wie we het doen. We willen één van (en liefst de grootste!) oorzaak zijn dat ons kind een gelukkig mens is/wordt. En ook al vallen we soms van ons grondstuk, of krijgen we weer eens de mama - maffia over ons heen, we staan weer recht en gaan door. Applausje voor ons, mama's!
Het moederschap vraagt nu eenmaal een, toch wel wat, mentale kracht die we constant lijken nodig te hebben. Elke dag sta je opnieuw op met dat ene doel, je kind gelukkig zien. Als die dan beslist te vallen uit de zetel of thuis te komen met een schram, voelen we ons al snel gefaald. Gek toch?
En we vallen. Vaak met of zonder salto's. Vaak genoeg voelen we ons niet genoeg., Niet genoeg voor onze kindjes, voor onze partners, tegenover onze omgeving en veel te vaak ook tegenover onszelf. Als ik bijvoorbeeld de was ophang en mijn dochter schattig vraagt: 'mama buitenspelen?', zeg ik soms neen. Gaat niet liefje, mama wilt snel even de was ophangen. Nog geen twee seconden later voel ik me schuldig. Verkies ik mijn was ophangen boven mijn dochter?!
Geen 'high five' voor mama
Soms hebben we het gevoel dat we het moederschap rocken, dat we zo goed bezig zijn, dat we een fantastische dag als mama achter de rug hebben. En toch is er niemand die ons 's avonds opwacht met een high five of een 'wauw - goed - bezig - mama'.
Daarom, lieve mama's, hoop ik jullie, na het lezen van deze blog, te inspireren om ons, mama's, in de bloemetjes te zetten. De mama - maffia is snel genoeg daar om ons te bekritiseren, commentaar te geven en het beter te weten. Bij zo een attitude sluit ik me niet aan. Integendeel.
Als mama's in mijn omgeving me raad vragen benadruk ik altijd hoe ik het in mijn geval zou doen, maar dat elk kind/elke situatie anders is. En in plaats van mijn mening te willen opdringen, zal ik vooral de mama complimenteren in haar moed om te zoeken naar oplossingen. Zal ik verwoorden in wat wél goed lijkt te gaan en haar te steunen in haar gevoel.
Zo ging ik op kraambezoek bij een kersverse mama op dag twee. De mama voelde alsof ze geen knowhow had, geen idee van hoe het nu net moest. Haar dochtertje kreeg kunstvoeding, maar het leek alsof ze na elke voeding alles meteen terug gaf. De mama voelde haar gefaald. In plaats van mijn ervaring te delen of haar tips aan te reiken hoe het misschien wel zou lukken, nam ik haar vast. Ik verwoorde enkel dat het oké is dat ze zich zo voelt en dat het een verschrikkelijk gevoel moest zijn. Dat ze mag huilen en bang mag zijn. En dat ze het verdomd goed deed ook al had ze het gevoel van niet.
Het feit dat wij, mama's, een rot dag achter de rug hebben en de ochtend nadien weer met een witte bladzijde beginnen, maakt ons heldinnen.
"Strong enough to bare the children, then get back to business"
Zoals Béyonce eerder al zong, kan ik het nu als mama beamen, wij mama's: run the world.
