Wie was meter, mama?

Afgelopen weekend heb ik afscheid moeten nemen van mijn oma. Wij noemden haar 'meter'. Momenteel leef ik de dagen in rouw. Het groeten heb ik achter de rug en de begrafenis is zo goed als geregeld. De afgelopen dagen heb ik doorgebracht met mijn prachtige familie. We zijn altijd een sterk team geweest maar ik heb het gevoel dat deze gebeurtenis ons weer wat dichter bij elkaar gebracht heeft. Mijn grootvader wordt omringt door zijn dochters en kleinkinderen. Samen verwerken we dit verlies.

Maar het zijn de eenzame momenten die het moeilijk maken. De momenten van stilte en donker. Wanneer er niemand bij je is. In bed als je probeert te slapen. Of zoals nu. Thuis, alleen. En mijn hoofd stopt niet met denken, terugdenken. Alsof mijn hoofd alle momenten met meter afspeelt. Alsof ik een film zie van de afgelopen jaren.

Annabel is nog jong. Met haar achttien maanden begrijpt ze nog niet goed wat er allemaal gaande is. Alhoewel ik er van overtuigd ben dat ze het ergens vreemd moet vinden dat mama en papa zo vaak weg zijn de laatste dagen. Gelukkig hebben we onze schoonouders die ons helpen. Annabel is er opgevangen terwijl ik en mijn echtgenoot ons bezighouden met de begrafenis.

Maar hoe vertel je nu een achttien maanden oude peuter dat haar overgrootmoeder overleden is? Ze beseft niet dat meter overleden is. Aan die woorden heeft ze niet veel. Ik heb het haar vertelt. Maar uiteraard begrijpt ze er de ballen van. Al ben ik wel benieuwd hoe ze de volgende keer gaat reageren als we langsgaan bij bompa. Annabel was gek op de meter en dan vooral de rolstoel waarin ze zat.

Maar wat ik me wel realiseer is dat ik ooit de vragen zal krijgen. Als Annabel wat ouder is. Als ze meer interesse gaat tonen in mijn verleden of mijn kindertijd. En dat ze hoogst waarschijnlijk ook zal vragen hoe mijn oma was. Dat ze zal vragen; hoe was meter, mama?

Dus daarom besloot ik op zo een moment als deze, een leeg moment, stil te staan. Om tijdens de moment van rouw me voor te bereiden op dat moment dat komen zal. Op de vraag; hoe was meter mama?

Dus besloot ik beide te combineren: mezelf even de tijd te geven om te verwerken en me voor te bereiden op de ooit komende vraag. Daarom schrijf ik deze brief aan mijn meterke. Waarin ik met veel plezier uitleg wat voor mens ze was. Wat voor een prachtige vrouw. Nu alle herinneringen nog fris in mijn hoofd zitten. En dan kan ik hem ook gewoon binnen een aantal jaren afgeven aan Annabel.

Een open brief aan mijn grootmoeder

Liefste meter,

Er zijn zoveel dingen die ik Annabel later over jou zou kunnen vertellen. Vooral het feit dat ik het zo jammer vindt dat ze je maar zo een korte tijd heeft mogen kennen. Je was zo blij toen ik je vertelde over mijn zwangerschap. Je keek mee uit naar haar geboorte en je was zo enthousiast als je haar voor de eerste keer kon zien. Je was een fiere (over)grootmoeder. De liefde stond te lezen in je blik. Diezelfde blik die je had bij elk kleinkind.

Als Annabel me ooit vraagt wat voor mens je was, zou ik te weinig woorden hebben om uit te leggen hoe fantastisch je was. Als vrouw, echtgenoot, moeder, oma en als mens. Ik zal het nooit volledig kunnen omschrijven, hoe perfect je was. Al zal ik de rest van mijn leven wel steeds men best doen om jou herinnering in leven te houden. Voor mij en Annabel.

Vanaf dag één ben je iemand centraal in mijn leven geweest. Je hebt vaak genoeg voor ons gezorgd. Jouw huis was onze thuis. Als we naar papa kwamen logeren, kwamen we automatisch bij jullie terecht. In heel mijn levensloop was jij daar.

Wat een sterke vrouw was je. Je had zoveel negatiefs meegemaakt, dingen waarover je nooit sprak. En je bent nooit gestopt met lachen. Je wist hoe plezier gecreëerd werd en je was de eerste die het feestje in gang zette. Die kracht, dat enthousiasme, die positiviteit, het heeft me meer dan eens geïnspireerd.

Je hebt steeds van mij gehouden, onvoorwaardelijk. Het maakte niet uit welke puberstreek ik uithaalde. Met jou hoefde ik nooit aan eisen te voldoen. Had ik een slechter resultaat op school, of maakte ik een fout. Je had geen hoge eisen. Je hield van me zonder. Je hield van me hoe ik was. Je beoordeelde nooit. Je was mijn veilige haven.

Ik kon zoveel tegen je kwijt. Ik kon je alles vertellen. Geheimen waren niet altijd veilig, maar je was steeds een luisterend oor. Je was er altijd.

Bedankt lieve meter, om mijn leven te verrijken met een heleboel herinneringen die ik meedraag, tijdens de rest van mijn leven. Ook nu je er niet meer, fysiek, bent, ben je in staat om de tranen in mijn ogen te laten ontstaan. Of me te doen lachen zonder woorden. Je hebt zoveel dingen uitgehaald dat ik uren zou kunnen lachen. Het zijn die verhalen die ik met veel plezier zal verder vertellen aan mijn dochter. Zodat ook zij later zal lachen om de verhalen.

Dus als mijn lieve dochter ooit vraagt wat voor mens je was, meter, zal ik haar vertellen over het effect dat je had op mij. Hoe jij ervoor gezorgd hebt wat voor mens ik vandaag de dag ben. Welke effecten je had op mij. Welke indrukken jij naliet.

En alles wat we samen beleefd hebben, zet ik vast in een deeltje van mijn hersenen. Zodat die mooie momenten nooit verdwijnen en ik ze later kan oprakelen als Annabel er naar vraagt. Al de gevoelens van liefde, trouw en respect bewaar ik in een apart deeltje van mijn hart. Een deeltje waar jouw naam opstaat.

Je hebt me zoveel gegeven en ik kan je nooit zoveel teruggeven. Want daar heb ik de kans niet meer toe. Ik mag mezelf zo gelukkig prijzen dat ik zo een fantastische grootmoeder heb mogen hebben. Want van alle mensen over de hele wereld, over alle grootmoeders over heel de wereld, heb ik de beste mogen hebben. Ik zie je zo ontzettend graag.

x